Hoogstwaarschijnlijk werd ik in Breukelen verwekt maar werd in 1983 geboren in Utrecht in het eerste wkz. Na de eerste jaren in Utrecht te hebben gewoond heb ik vanaf mn 5de tot mijn 18de in Breukelen gewoond. Wel altijd in Utrecht op school gezeten.. dus Utrecht was al snel voor mij Utreg mn stadje. Vanaf m'n 18de woonde ik al in Utrecht. Wat een verademing was dat.. je hebt er immers alles. Er is leven in de brouwerij. Altijd wel een winkel open. Vooral toen ik dichtbij de wijk Lombok ging wonen was het helemaal ideaal. Ik was zo in het centrum. Mijn groenten en vlees haalde ik bij de turk in Lombok. Af en toe haalde ik een paardenworst bij paardenslager van Beek die er al 70 jaar zitten en wie daar binnen stapt voelt zich weer even kind. Of je nou 18, 31 (zoals ik) of 75 ben tegen ieder word gezegt: 'Meissie/jochie wil je een plakkie worst?' Waarop ieder 'ja' zegt en met een big smile de winkel weer verlaat. Ik was zeker wel een paar keer in de week in het centrum te vinden, als boekennerd kon ik mij uren vertoeven in de grote bibliotheek. Altijd genoeg plekken in het centrum waar ik graag kwam. En als ik dan mensen tegen kwam die in een dorp woonde uitte ik wel dat ik er niets van snap dat je het kan uithouden in een dorp. Toen mijn nichtje Phylicia jaren terug mij vertelde dat ze in Kamerik ging wonen, verklaarde ik haar voor gek. ' Kamerik?' zei ik. ' Ik zou er niet eens doodgevonden willen worden. ' Nee ik wilde tot en met mijn oude dag in Utrecht vertoeven. Nadenken hierover was niet aan de orde. Jaren gingen voorbij... Phylicia woonde inmiddels in Woerden en ik in Utrecht en leefde mijn leven. Maar toen kwam Cupido aangevlogen en schoot met zn pijl en boog. Het was niet zomaar een pijl.. volgens mij zat er ook gif in want uiteindelijk besloot ik voor de liefde te verhuizen naar Kamerik, het dorpje waar ik niet dood gevonden wilde worden..
Wat een omschakeling was dat zeg... zo stil. Sta je 8 uur bij de supermarkt gaatie pas om half 9 open. Iedereen kent iedereen. En in het begin had ik het gevoel dat iedereen mij zat aan te staren en dat ik ze zag denken... is dat nou de vriendin van. Oh en wat ook een groot verschil was als je in Utrecht stilstaat in de rij van de kassa is dit omdat de kassiere zo traag is. Hier in Kamerik is dat omdat mensen staan te socializen in de rij. Rare gewaarwording voor een stadsmeisje als ik. Ook tuinieren ging mij heel slecht af.. verschil tussen planten en onkruid zag ik niet. Afgelopen zomer was ik thuis en heb ik zowaar op iemands groententuin gepast..oude bekenden van mij vroegen of alles nog wel goed ging met me toen ze dit hoorden. In het begin was ik helemaal enthousiast als ik een egel, een kikker, een mus of een zwaan zag. 'Tja Saph... dat is hier in Kamerik heel gewoon. ' kreeg ik dan om mij heem te horen. Ik woonde alleen en opeens samen en kreeg er 3 liefkids bij (stief klinkt zo rot) en om het nog burgerlijker te maken namen we een hond. Luna. En als ik iets vroeger niet wilde was een hond.. maar nu, is alles anders. Luna is mijn harige prinses die ik overal mee naar toe neem. En door de hond socialize je wat af met als gevolg dat je nu meer mensen kent dan je partner die de hele leven in Kamerik woont. Al gauw was ik gewend en moest ik beamen dat ik Utrecht helemaal niet mist. Behalve de action maar dat is uiteindelijk beter voor je portemonnee want je word er zo hebberig van . Bijna elke avond loop ik met Wil (die ik heb geadopteerd als familie) laten we onze honden uit en leer ik steeds meer over de natuur. Want ook daarvan had ik geen kaas gegeten. Behalve dat ik nu meer weet over de natuur kan ik dankzij Wil inmiddels de volgende dingen maken: jam, appelmoes en erwtensoep. Het moet niet gekker worden. Ook al ben ik stukken burgelijker geworden.. sommige dingen veranderen niet. Als het nog ochtend is en mn partner kijkt net de andere kant op.. laat ik gerust Luna uit in mijn badjas en stippeltjespyjamabroek (ook al is het zondag) . Ik heb mijn hart op de tong.. niet altijd handig dus ik flap dingen er soms uit wat net op het randje kan zijn. Maar ach... ik blijf Saph he. Toen ik in Utrecht woonde kende ik mijn buren niet eens, en dat maakte mij niet uit. Hier in Kamerik kent iedereen je. Is niet altijd fijn want niets blijft geheim. En zo komt je partner er toch achter dat je in je foute pyjamabroek birkenstocks met sportsokken en badjas de hond was wezen uitlaten. En was eerste indruk van iemand die nu een van beste vrienden is ' wie is die mafkees die zo haar hond uitlaat' . Maar weet je... of je nou sjiek erbij loopt of in foute pyjamabroek gekletst word er altijd wel want dat is ook echt dorps en heeft ook wel weer wat. Wat ik ook zo mooi vind aan Kamerik.. de mensen zijn echt vriendelijk en betrokken en staan er als het nodig is. Koningsdag is hier fantastisch en echt gezellig. Tevens Kamerik proeft en kerst inn. En Kamerik heeft Gerard Zwetsloot de slager die zn varkens uitlaat.. hoe mooi is dat.
We hadden een dorpsgek Thomas die dan aan de overkant van mn huis stond te piessen en schreeuwend door dorp heenfietste. Tot heden is er nog geen nieuwe dorpsgek. Aangezien ik hoor dat er veel mensen werk zoeken... er is nog een vacature.. Maar even alle gekheid op een stokje. Tijd om mijn blog af te ronden. Jaren terug zei ik dus tegen mijn nichtje dat ik in Kamerik niet dood gevonden wilde worden. Bij deze neem ik deze woorden terug en zeg het volgende; ' Kamerik... oh mooie Kamerik. Hier wil ik wel oud worden en dood gevondem worden' .
Wat een omschakeling was dat zeg... zo stil. Sta je 8 uur bij de supermarkt gaatie pas om half 9 open. Iedereen kent iedereen. En in het begin had ik het gevoel dat iedereen mij zat aan te staren en dat ik ze zag denken... is dat nou de vriendin van. Oh en wat ook een groot verschil was als je in Utrecht stilstaat in de rij van de kassa is dit omdat de kassiere zo traag is. Hier in Kamerik is dat omdat mensen staan te socializen in de rij. Rare gewaarwording voor een stadsmeisje als ik. Ook tuinieren ging mij heel slecht af.. verschil tussen planten en onkruid zag ik niet. Afgelopen zomer was ik thuis en heb ik zowaar op iemands groententuin gepast..oude bekenden van mij vroegen of alles nog wel goed ging met me toen ze dit hoorden. In het begin was ik helemaal enthousiast als ik een egel, een kikker, een mus of een zwaan zag. 'Tja Saph... dat is hier in Kamerik heel gewoon. ' kreeg ik dan om mij heem te horen. Ik woonde alleen en opeens samen en kreeg er 3 liefkids bij (stief klinkt zo rot) en om het nog burgerlijker te maken namen we een hond. Luna. En als ik iets vroeger niet wilde was een hond.. maar nu, is alles anders. Luna is mijn harige prinses die ik overal mee naar toe neem. En door de hond socialize je wat af met als gevolg dat je nu meer mensen kent dan je partner die de hele leven in Kamerik woont. Al gauw was ik gewend en moest ik beamen dat ik Utrecht helemaal niet mist. Behalve de action maar dat is uiteindelijk beter voor je portemonnee want je word er zo hebberig van . Bijna elke avond loop ik met Wil (die ik heb geadopteerd als familie) laten we onze honden uit en leer ik steeds meer over de natuur. Want ook daarvan had ik geen kaas gegeten. Behalve dat ik nu meer weet over de natuur kan ik dankzij Wil inmiddels de volgende dingen maken: jam, appelmoes en erwtensoep. Het moet niet gekker worden. Ook al ben ik stukken burgelijker geworden.. sommige dingen veranderen niet. Als het nog ochtend is en mn partner kijkt net de andere kant op.. laat ik gerust Luna uit in mijn badjas en stippeltjespyjamabroek (ook al is het zondag) . Ik heb mijn hart op de tong.. niet altijd handig dus ik flap dingen er soms uit wat net op het randje kan zijn. Maar ach... ik blijf Saph he. Toen ik in Utrecht woonde kende ik mijn buren niet eens, en dat maakte mij niet uit. Hier in Kamerik kent iedereen je. Is niet altijd fijn want niets blijft geheim. En zo komt je partner er toch achter dat je in je foute pyjamabroek birkenstocks met sportsokken en badjas de hond was wezen uitlaten. En was eerste indruk van iemand die nu een van beste vrienden is ' wie is die mafkees die zo haar hond uitlaat' . Maar weet je... of je nou sjiek erbij loopt of in foute pyjamabroek gekletst word er altijd wel want dat is ook echt dorps en heeft ook wel weer wat. Wat ik ook zo mooi vind aan Kamerik.. de mensen zijn echt vriendelijk en betrokken en staan er als het nodig is. Koningsdag is hier fantastisch en echt gezellig. Tevens Kamerik proeft en kerst inn. En Kamerik heeft Gerard Zwetsloot de slager die zn varkens uitlaat.. hoe mooi is dat.
We hadden een dorpsgek Thomas die dan aan de overkant van mn huis stond te piessen en schreeuwend door dorp heenfietste. Tot heden is er nog geen nieuwe dorpsgek. Aangezien ik hoor dat er veel mensen werk zoeken... er is nog een vacature.. Maar even alle gekheid op een stokje. Tijd om mijn blog af te ronden. Jaren terug zei ik dus tegen mijn nichtje dat ik in Kamerik niet dood gevonden wilde worden. Bij deze neem ik deze woorden terug en zeg het volgende; ' Kamerik... oh mooie Kamerik. Hier wil ik wel oud worden en dood gevondem worden' .
Ps: vandaag 1 november 2014 is het precies een jaar geleden dat ik officieel burger ben van Kamerik.
