Makkelijk gedacht...

Het valt mij zo erg op dat er zoveel word geoordeeld en vaak zo makkelijk over dingen en mensen word gedacht. Vaak lijken de meesten mensen heel loyaal maar in hoeverre is dat? En dan bedoel ik met name op hoe 'ver' . Want hoe verder hoe makkelijker we onze steun en support kunnen uiten. Maar vooral hoe verder hoe makkelijker we de vragen hardop durven te stellen. Waarin het  een songtekst waarin het voor mij duidelijk word weergegeven is in het lied van Fluitsma & Van Tijn - 15 Miljoen Mensen. In het laatste couplet staat: 'Het land vol van verdraagzaamheid
Alleen niet voor de buurman
(De grote vraag die blijft altijd
Waar betaalt 'ie nou z'n huur van') . Gebeurt er iets op televisie of in het land betuigen we heel makkelijk onze steun via social media. Ook ik paste mijn profielfoto aan met de aanslag op Frankrijk.. zonder echt bij na te denken was met een paar tikken op m'n smartphone mijn profielfoto blauw, wit en rood. Ik keek volop het nieuws en mijn mond liep ook over hoe erg het is. Wat ook echt zo is. Met een druk op de knop heb je een bericht gedeeld waarin iets staat over respect, of over stil te staan bij een ziekte en daarmee laten we zien: ik sta echt wel stil bij dingen. Maar om eerlijk te zijn naar mezelf is zo'n bericht zo gedeeld.. sta je er even bij stil inderdaad. Hooguit een minuut en meen ik echt wel wat ik heb gedeeld maar na die minuut zit ik een andere bericht te bekijken waar ik om moet lachen omdat het grappig... 'vind ik leuk' klik ik dan. Vervolgens scrol je door en bent aan het reageren op anderen dingen. En de superserieuze boodschap van het bericht wat ik gedeeld heb ( en waar ik het dan ook echt mee eens ben en zo voel van binnen) is al aan mij voorbij gegaan.
Wat ook zo makkelijk is, is reageren. Ik reageer vaak op dingen. Juist ook op dingen als iemand post dat hij/zij ziek is. Of iets meemaakt dan is steun zo geuit en complimenten ook. Lang leve facebook hierdoor lijken we loyaler dan we werkelijk echt zijn.. facebook is ergens ook ver van mijn bedshow. Want  wat als je iets in real life hoort en desbetreffende persoon in het echt ziet? Nog achteraf feliciteren.. dat lukt de meeste mensen wel. Maar als het om serieuse dingen gaat weet men vaak geen houding te geven, niets te zeggen of houden het maar oppervlakkig.. koetjeskalfjes gehalte en ondertussen denkend: ' Waar betaalt ie nou z'n huur van'  ( Fluitsma & Van Tijn 15 Miljoen Mensen) .
Zelf heb ik mijn hart altijd op m'n tong zitten en nee dat is ook niet altijd handig maar mijn streven is wel om niet gelijk ergens vanuit te gaan. Niets is wat het lijkt. En achter alles zit een verhaal. Als chronisch pijnpatiënt reis ik al jaren met de regiotaxi heb ik zelfs taxi-indicatie omdat rolstoelbus teveel overbelasting geeft voor mn rug... niet echt interessant om dit te weten maar wel om het volgende weer te geven. Namelijk dat ik toch paar keer heb meegemaakt dat ik in de taxi zat en we nog iemand gingen ophalen en tegen me gezegd wordt : jij kan wel achterin want je bent zo jong en sommige zelfs demonstratief mijn deur hierbij openen. Wat ik al zei.. ik heb mijn hart op m'n tong en op zulke momenten is het wel heel handig.. Toen afgelopen week het mij weer overkwam en een oude dame met lachrimpels aan kwam lopen en zei: 'ach jij bent zo jong en kwik jij kan wel achterin zitten' .zei ik met een gekke bek: Achterin zitten? Geen probleem hoor... ik heb de regiotaxi voor m'n zweetvoeten en keek deze oude dame even aan,gaf een knipoog en zei, ik weet het, ik ben jong maar niets is wat het lijkt mevrouw. Net als u heb ik de taxi niets voor niets. Maar ik wil best even achterin zitten hoor omdat u het zo vriendelijk vraagt, ondertussen stapte ik uit en maakte een zwaaiende beweging met m'n arm en lichte buiging. Deze oude dame keek me aan, moest lachen pakte m'n arm en zei; oh gut..sorry. Ik stond er niet bij stil.. Zo'n donkerbruin vermoeden had ik al.. niets is altijd wat het lijkt mevrouw.
Vervolgens hadden we een mooi gesprekje over dat je snel van dingen uit gaat na een eerste blik. De oude dame zei op een gegeven moment... ' Het is toch wat he, ik ben word bijna 85 en steeds maak ik de vergissing om al gelijk van iets uit te gaan. Ach mevrouw.. zei ik. Volgens mij is dat heel menseigen. Het is niet erg om gelijk ergens vanuit te gaan...zolang je er maar niet in blijft hangen. Ze keek me lachend aan.. en zei: dat is zo. Hangen is niets voor mij hoor.. ik ben geen hangoudere!
Mooi hoe zo'n kleine ontmoeting je tot denken kan zetten.
https://youtu.be/S6wQBFeP4X0