Kanker is een ziekte en geen bijvoegelijk naamwoord!

Ondanks dat iedereen wel iemand kent in de buurt die met kanker heeft te maken. Al is het de buurvrouw aan de overkant. Word er heel veel gescholden met het kanker. Vooral onder jongeren gebeurt het veel, augustus in 2015 vermelde editie.nl dat kanker de meest voorkomende scheldwoord is. Niet alleen dat het als scheldwoord word gebruikt maar ook in de positieve zin (voor degene die dat doen is het goed bedoeld) Zoals editie.nl zegt:
 "Als ze naar de bioscoop zijn geweest, dan hebben ze een 'kankergoeie' film gezien.
Waarom begin ik hierover? Ik woon in een huis met o.a ook jongeren en daar word het veel in de mond gebruikt. Ik geef het wel aan daar niet van. Maar het valt mij ook daarbuiten op..
wat is dat toch en waarom? Ik krijg weleens terug: ' ja maar Saph het bekt zo lekker'
Het bekt zo lekker? Dan verzin je toch wat anders.. Ik denk niet dat veel mensen beseffen
hoe heftig is om deze ziekte te hebben en ook hoe heftig het is voor de omgeving. Want kanker hebben, heb je niet alleen. Degene die erom heen staan hebben er ook mee te kampen, leven in onzekerheid, staan machteloos en enige wat je kan doen is er zijn en steunen. Maar wat zou je graag de pijn willen wegnemen, of wakker willen worden en dat het eigenlijk een grote boze droom was. Maar dat is het niet mensen, het is geen grote boze droom maar voor veel mensen keiharde werkelijkheid. Toen ik 10 was en in groep 7 kwam hadden ik en mijn klasgenoten een fase dat 'kanker' voor ons ook een stopwoord was. We waren allemaal rond de 10 jaar en  niemand van ons was bewust wat we riepen. Meester Marius die toen onze leraar was, heeft ons eerst allemaal een blaadje gegeven en we moesten op a4tje op elke regel schrijven, Ik Saphira zal nooit meer schelden met kanker. We hadden allemaal de pest erover in, maar toen we klaar waren vertelde Marius over wat kanker inhield, wat daarbij kwam kijken en wat het effect is voor degene die het hebben en voor de omgeving. Hij deed zijn persoonlijke verhaal want ook hij had iemand eraan verloren. Maar wat hij ook zei; Wat als jij het straks krijgt of iemand die jij liefhebt krijgt deze verschrikkelijke ziekte kan jij jezelf dan aankijken in de spiegel?
Of wat als iemand in jouw omgeving kanker zou hebben en je hoort continu mensen die het als stopwoord/scheldwoord gebruiken hoe zou jij het vinden?
Deze les heeft indruk gemaakt op ons allemaal, we gingen er mee akkoord als iemand het als stopwoord/scheldwoord zou gebruiken werd het strafwerk verdubbeld. En het zou steeds verdubbeld worden. Sindsdien heb ik een aversie tegen het schelden  met kanker. 23 jaar later anno 2016, heb ik al een paar keer van dichtbij meegemaakt dat ik naaste hieraan ben verloren. En helaas heb ik mensen in mijn omgeving die hiermee te kampen hebben. Ik denk veel mensen met mij.
Daarom wil ik met deze blog, even stilstaan bij het volgende: Kankerlijer, kankerzooi, kankergoed, kankersus of kankerzo etc
Kanker is een ziekte en geen bijvoeglijk naamwoord!
Woorden hebben effect op een ander!
Sta hier bij stil en denk in vervolg hieraan.

Liefs Saphira

Waar ben je zonder telefoon?

Zeker 2 x in de week ga ik s’morgensvroeg naar de fysio om te sporten. Om 8 uur smorgens kan de taxi al komen, nu is het zo dat ik niet echt een grote opstaankampioen ben. Het is altijd race tegen de klok voordat ik in de taxi zit. Soms wil ik dan weleens wat vergeten. Zo ben ik al zeker 5 x met mijn sloffen aan bij de fysio komen aanzetten. Ook vergeet ik heel vaak mijn agenda… maar lang leve dat vaste afspraken die ik tegenwoordig heb. Een ding vergeet ik echter nooit.. en dat is mijn telefoon.

Want waar ben je tegenwoordig zonder telefoon. Overal waar je kijkt zijn mensen met hun mobiel bezig.. bijna niemand uitgezonderd. Dat is hoe de maatschappij nu is. Toen ik zo oud was als mijn liefkids was er nog geen sprake van mobiele telefoon dus ik ben er helemaal mee ingegroeid.
Maar een paar weken terug op een dinsdagochtend.. was het zover. Ik was mijn telefoon vergeten.
Aaargghhh..blijkbaar was ik dus niet wakker genoeg. Wat nu? Roddelbladen lezen? Die liggen er volop en volgens de receptioniste is het best geinig om die bladen te lezen. Goed ik pak een van de bladen om vervolgens weer heel hard uit te bladeren. Niet mijn soort tijdschriften. Dus ik pak een bakkie koffie en ik besef dat ik nu heel bewust ben van de mensen die binnenkomen en en weggaan. Kleine dingen vallen opeens op, ik heb al tig keer aan deze tafel gezeten maar nu pas zie ik dat er in gekrast is.  Opeens hoor ik de radio.. ik vraag aan de receptioniste of die Radio altijd aan staat en zo hard. Ja en die radio staat altijd aan op deze volume. ‘Oh zeg ik en opeens besef ik hoe erg je aan je mobiel vastzit. Er waren geen tijdschriften die mij aanspreken, ik kon niet appen en ik voelde mij behoorlijk ontheemd zonder dit ding.
Nu moet ik zeggen dat ik nu al een maand met de Iphone 4 leef, wat echt behoorlijk afkicken is. De iphone 4 geeft geen updates meer, waardoor je de meeste aps niet kan installeren. Alleen whatsapp en facebook maar door alle updates van die aps.. werkt de iphone supertraag wat het facebooken op de telefoon tot een grote ergernis maakt, waardoor ik bijna niet meer facebook op mijn telefoon en dat was behoorlijk afkicken.. dat ik mij afvroeg: Jeetje was facebook dan zo levensvullend? Blijkbaar wel..
Maar goed even terug naar het moment dat ik in de wachtkamer zat, zonder mobiel. Ik bedacht oh shit ik zou mijn lief appen. Gelukkig ben ik kind aan huis bij de dames van de receptie en mocht ik telefoontje plegen.. in plaats van dat we normaal apten spraken we af om na mijn fysio een bakkie te doen. Dat was een leuk vooruitzicht, ik weer terug naar mijn stoel en ik bemerk dat ik meer in contact ben met de mensen om mij heen. En eigenlijk is het best wel lekker rustig zonder mijn mobiel.
Maar om te zeggen om mijn mobiel vaker thuis te laten? Euhm.. met deze Iphone 4 zeker want ik kan er echt alleen maar mee bellen en appen. Maar als ik straks 6 oktbober mijn nieuwe smarthphone heb, nee dan ga ik die zeker niet bewust thuislaten.  Maar wat ik wel ga doen, is wat vaker bewuster om mijn heen kijken in plaats van alleen naar mijn mobiel, en denken aan de tijd dat ik net zo oud was als mijn liefkids en dat als ik ergens moest wachten (bijv bij een bushalte)  dat je dan een gesprek had met elkaar. Over koetjes en kalfjes..best leuk eigenlijk. Je zag elkaar daarna vaak nooit meer maar dat maakte niet uit..voor dat moment was het ok. De wereld leek een stuk liever. Of zal ik zeggen vriendelijker naar elkaar?
Maar of dat ook echt zo is?
Liefs Saphira