Van stad naar dorp.

Hoogstwaarschijnlijk werd ik in Breukelen verwekt maar werd in 1983 geboren in Utrecht in het eerste wkz. Na de eerste jaren in Utrecht te hebben gewoond heb ik vanaf mn 5de tot mijn 18de in Breukelen gewoond. Wel altijd in Utrecht op school gezeten.. dus Utrecht was al snel voor mij Utreg mn stadje. Vanaf m'n 18de woonde ik al in Utrecht. Wat een verademing was dat.. je hebt er immers alles. Er is leven in de brouwerij. Altijd wel een winkel open. Vooral toen ik dichtbij de wijk Lombok ging wonen was het helemaal ideaal. Ik was zo in het centrum. Mijn groenten en vlees haalde ik bij de turk in Lombok. Af en toe haalde ik een paardenworst bij paardenslager van Beek die er al 70 jaar zitten en wie daar binnen stapt voelt zich weer even kind. Of je nou 18, 31 (zoals ik) of 75 ben tegen ieder word gezegt: 'Meissie/jochie wil je een plakkie worst?' Waarop ieder 'ja' zegt en met een big smile de winkel weer verlaat.  Ik was zeker wel een paar keer in de week in het centrum te vinden, als boekennerd kon ik mij uren vertoeven in de grote bibliotheek. Altijd genoeg plekken in het centrum waar ik graag kwam. En als ik dan mensen tegen kwam die in een dorp woonde uitte ik wel dat ik er niets van snap dat je het kan uithouden in een dorp. Toen mijn nichtje Phylicia jaren terug mij vertelde dat ze in Kamerik ging wonen, verklaarde ik haar voor gek. ' Kamerik?' zei ik. ' Ik zou er niet eens doodgevonden willen worden. ' Nee ik wilde tot en met mijn oude dag in Utrecht vertoeven. Nadenken hierover was niet aan de orde. Jaren gingen voorbij... Phylicia woonde inmiddels in Woerden en ik in Utrecht en leefde mijn leven. Maar toen kwam Cupido aangevlogen en schoot met zn pijl en boog. Het was niet zomaar een pijl.. volgens mij zat er ook gif in want uiteindelijk besloot ik voor de liefde te verhuizen naar Kamerik, het dorpje waar ik niet dood gevonden wilde worden..
Wat een omschakeling was dat zeg... zo stil. Sta je 8 uur bij de supermarkt gaatie pas om half 9 open. Iedereen kent iedereen. En in het begin had ik het gevoel dat iedereen mij zat aan te staren en dat ik ze zag denken... is dat nou de vriendin van. Oh en wat ook een groot verschil was als je in Utrecht stilstaat in de rij van de kassa is dit omdat de kassiere zo traag is. Hier in Kamerik is dat omdat mensen staan te socializen in de rij. Rare gewaarwording voor een stadsmeisje als ik. Ook tuinieren ging mij heel slecht af.. verschil tussen planten en onkruid zag ik niet. Afgelopen zomer was ik thuis en heb ik zowaar op iemands groententuin gepast..oude bekenden van mij vroegen of alles nog wel goed ging met me toen ze dit hoorden. In het begin was ik helemaal enthousiast als ik een egel, een kikker, een mus of een zwaan zag. 'Tja Saph... dat is hier in Kamerik heel gewoon. ' kreeg ik dan om mij heem te horen. Ik woonde alleen en opeens samen en kreeg er 3 liefkids bij (stief klinkt zo rot) en om het nog burgerlijker te maken namen we een hond. Luna. En als ik iets vroeger niet wilde was een hond.. maar nu, is alles anders. Luna is mijn harige prinses die ik overal mee naar toe neem. En door de hond socialize je wat af met als gevolg dat je nu meer mensen kent dan je partner die de hele leven in Kamerik woont. Al gauw was ik gewend en moest ik beamen dat ik Utrecht helemaal niet mist. Behalve de action maar dat is uiteindelijk beter voor je portemonnee want je word er zo hebberig van . Bijna elke avond loop ik met Wil (die ik heb geadopteerd als familie) laten we onze honden uit en leer ik steeds meer over de natuur. Want ook daarvan had ik geen kaas gegeten. Behalve dat ik nu meer weet over de natuur kan ik dankzij Wil inmiddels de volgende dingen maken: jam, appelmoes en erwtensoep. Het moet niet gekker worden. Ook al ben ik stukken burgelijker geworden.. sommige dingen veranderen niet. Als het nog ochtend is en mn partner kijkt net de andere kant op.. laat ik gerust Luna uit in mijn badjas en stippeltjespyjamabroek (ook al is het zondag) . Ik heb mijn hart op de tong.. niet altijd handig dus ik flap dingen er soms uit wat net op het randje kan zijn. Maar ach... ik blijf Saph he. Toen ik in Utrecht woonde kende ik mijn buren niet eens, en dat maakte mij niet uit. Hier in Kamerik kent iedereen je. Is niet altijd fijn want niets blijft geheim. En zo komt je partner er toch achter dat je in je foute pyjamabroek birkenstocks met sportsokken en badjas de hond was wezen uitlaten. En was eerste indruk van iemand die nu een van beste vrienden is ' wie is die mafkees die zo haar hond uitlaat' . Maar weet je... of je nou sjiek erbij loopt of in foute pyjamabroek gekletst word er altijd wel want dat is ook echt dorps en heeft ook wel weer wat. Wat ik ook zo mooi vind aan Kamerik.. de mensen zijn echt vriendelijk en betrokken en staan er als het nodig is. Koningsdag is hier fantastisch en echt gezellig. Tevens Kamerik proeft en kerst inn. En Kamerik heeft Gerard Zwetsloot de slager die zn varkens uitlaat.. hoe mooi is dat.
We hadden een dorpsgek Thomas die dan aan de overkant van mn huis stond te piessen en schreeuwend door dorp heenfietste. Tot heden is er nog geen nieuwe dorpsgek. Aangezien ik hoor dat er veel mensen werk zoeken... er is nog een vacature.. Maar even alle gekheid op een stokje. Tijd om mijn blog af te ronden. Jaren terug zei ik dus tegen mijn nichtje dat ik in Kamerik niet dood gevonden wilde worden. Bij deze neem ik deze woorden terug en zeg het volgende; ' Kamerik... oh mooie Kamerik. Hier wil ik wel oud worden en dood gevondem worden' . 

Ps: vandaag 1 november 2014 is het precies een jaar geleden dat ik officieel burger ben van Kamerik. 

Durf je echt in de spiegel te kijken

Je staat voor de spiegel en kijkt naar jezelf. Als je écht dicht op de spiegel staat, vallen de oneffenheden je op. Puistjes en mee-eters zijn opeens zichtbaar en je denkt: ‘Help dat siert mij niet’. De gemakkelijkste manier is om die plekken te camoufleren met foundation zodat je ze niet ziet. Liever niet over nadenken en met het perfecte gezicht naar buiten gaan. De vraag is echter: bestaat perfectie? En voor wie doe je het uiteindelijk?

In het echte leven zijn er ook dingen die je eigenlijk niet aan een ander wilt laten zien. Iets wat je voor jezelf ook niet echt wil erkennen. Dat kunnen heel veel zaken zijn. Van grote tot hele kleine dingen. Ik denk dat ieder van ons wel iets kan bedenken. Ik althans heb echt dingen in mijn leven gehad waarvoor ik hard wegliep, en nu nog voor wegloop.  Het erkennen van een psychisch/lichamelijk probleem of iets waar je mee zit, voelt vaak als belastend als je het een ander zou vertellen. Wat denkt hij of zij over mij als ik dat ga zeggen? Je maakt jezelf kwetsbaar als je jezelf laat zien. Als je laat zien dat je last hebt van dingen. Ik heb ook zo m'n beperkimgen en mijn issues , wat ben ik daar hard voor weggelopen. Ik was als het ware continu mijn foundation aan het bijstippen. Ben ik er mee opgeschoten? Nee niet echt... Uiteindelijk sta je weer voor de spiegel en moet je je foundation toch weer verwijderen met make-up remover. En dan zie je de oneffenheden weer onder ogen. Het grappige is dat het jou alleen echt opvalt en stoort. Alsof een ander er heel erg mee zit als jij dat hebt. Wat mij nu ook heel erg opvalt nu ik in een dorp woon en een burgelijk bestaan heb, zie ik dat er veel mensen zijn die zich druk maken om wat anderen denken. Spontaan een hele uitleg geven waarom hij/zij dingen doet of juist niet doet. Ieder heeft zijn/haar eigen leven en niemand weet je agenda en kan in jouw hoofd kijken. Wat je ook doet of niet doet mensen oordelen toch wel. En is het niet oordelen dan kletsen ze wel. Ondanks dat is het juist de kunst om echt jezelf te durven zijn. Perfectie bestaat immers niet. Streven naar perfectie is frustrerend en maakt je als mens behoorlijk onzeker. 

Als je jezelf kunt erkennen zoals je bent, dan kom je jezelf écht tegen en ontmoet je je ware ik. Dat kan in het begin nogal ongemakkelijk voelen omdat je je altijd anders hebt voorgedaan. Beter hebt voorgedaan. Je was bedekt met die foundation en nu voel je je naakt. Dat is een kwestie van wennen. Uiteindelijk is puurheid mooier dan streven naar perfectie. Puurheid oftewel echtheid is immers wat wij als mensen het meeste waarderen. Dan weet je immers waar je aan toe bent. Niet alleen jijzelf maar ook de ander.
Ik zie bij mezelf - doordat ik nu steeds eerlijker ben naar mezelf - dat ik de boel beter kan reflecteren, mijn gevoel erken en weet te benoemen. Als ware heb ik de afgelopen jaren een handleiding gecreëerd hoe om te gaan met mijn ‘dingen’. Ik weet dit te benoemen naar anderen toe. Daarbij wil ik mij niet verschuilen achter diagnoses of wat dan ook. Problemen of bepaalde situaties mogen geen excuus zijn, dat moeten we ons wel realiseren.
De moraal van het verhaal: om eerlijk naar jezelf te kijken, heb je de lef nodig om je oneffenheden onder ogen te zien. En te denken: Oké, ik heb dit, het is nou eenmaal zo. Het hoort bij mij en ik ben er niet minder om. Het maakt mij tot wie ik ben.  Als je dit van jezelf kunt zeggen en erkennen kom je waar je eigenlijk moet zijn. Namelijk bij jezelf.

De bus

Daar sta je dan, wachtend bij de bushalte..
Wachtend samen met andere mensen die je totaal niet kent..
Voor je gevoel sta je al lang te wachten..en je ziet dat het bij de rest ook zo is.
Je ziet iedereen denken: Schiet op bus! We willen naar huis..
Eindelijk komt de bus.. je voelt de sfeer opklaren..
Dus bus komt, maar hij stopt niet.. hij rijdt door. Hij zit te vol.
De sfeer keert weer om en iedereen is teleurgesteld.. je hoort sommige gefrustreerd reageren.

Wij denken na..
Hoe vaak gaan wij zonder te stoppen aan anderen voorbij?
Aan anderen die op ons wachten..
wachten op een gesprek..
wachten op iemand die echt naar hen luistert..
wachtend op een lach..
wachtend op een vriendelijke blik..
wachtend op een vriendelijk gebaar..
Zij wachten.. maar wij gaan door.

Waarom? Waarom gaan we door?

Weet je... vaak genoeg zijn we net als de bus, te vol.
vol van onze eigen ikke..
vol van onze irritaties, onze frustraties, onze haat, onze blijdschap, onze liefde, onze angst, onze onzekerheden, onze bezitten, onze gedachten..
Moet ik nog even doorgaan?

Wij zijn zo met ons zelf bezig, zo erg dat we de rest niet zien..
Dan zijn we net als de bus.. we komen aanrijden. De ander die op jou wacht wordt blij..eindelijk kom je.. Maar ja je ziet het niet want je bent te vol van je eigen. En je rijdt gewoon maar door...

Een aantal jaren terug stond ik te wachten op een bus..samen met anderen mensen. Het duurde lang.. en je wilt naar huis. Eindelijk komt de bus.. en hij ziet ons gewoon staan..en hij rijdt gewoon voorbij. Op dat moment schiet ik in mijn boosheid en denk ik echt even klotebus! Nu moet ik nog langer wachten....aaarggggghhhh...
Ik denk altijd na over alles wat mij gebeurd.. zo ook dit busgeval. En daar kwam dus bovenstaande gedicht uit.. Dit kwam echt diep binnen.. liet mij zelf wat zien.. Ik hoop dat het bij jullie ook zo is.

Onvoorstelbaar

Het is onvoorstelbaar wat er gebeurd is met de mh17.  Ik heb er geen woorden voor. Wens alle nabestaanden heel veel sterkte met dit verlies.
Deze tekst van Toon Hermans kwam ik tegen in mijn timeline van Facebook en doet mij beseffen dat het leven zo ineens over kan zijn.

Eerste blog sinds 2,5 jaar

Eindelijk is het zover.. Na zeker meer dan 2,5 jaar blog aan de wilgen te hebben gehangen ga ik weer beginnen met bloggen. Hoogtetijden zijn denk ik nu wel voorbij, in de tijd dat ik blogte had ik Twitter en bijna 5000 followers. Dat was goed reclame van mijn blog maar daar is ook alles mee gezegt. Twitter vind ik best een verarming en iets waar je, jezelf in kan verliezen. Daarbij heb ik toch altijd wel wat meer dan 140 tekens nodig om te schrijven. Afgelopen tijd zijn er veel mensen om mij heen geweest die mij weer stimuleerde om te gaan schrijven. Maar ik dacht waarover? Voorheen was ik een behoorlijke openhartige blogger wat voor dat moment goed was maar voor nu niet en ik zelf ook niet aan moet denken. Hoe bewaak je de grens? En niet te vergeten mijn liefkids van 10 en 8 zijn heel handig en lezen vast mee. Voor mij een uitdaging dus om over de gewone dingen te hebben. Koetjes,kalfjes en wat overdenkingen en niet te vergeten mijn liefde voor boeken. Daarbij de omschakeling van de stad naar de dorp en mijn verwondering over sommige dingen. Ik zag gister bijvoorbeeld een jongen zijn koe uitlaten. Wat er dan door mijn hoofd heen gaat..
Afijn dit tot zover. Volgende blog volgt gauw. Schrijf je in voor emailalert zodat je geen blog mist.
Groetjes Saphira