De bus

Daar sta je dan, wachtend bij de bushalte..
Wachtend samen met andere mensen die je totaal niet kent..
Voor je gevoel sta je al lang te wachten..en je ziet dat het bij de rest ook zo is.
Je ziet iedereen denken: Schiet op bus! We willen naar huis..
Eindelijk komt de bus.. je voelt de sfeer opklaren..
Dus bus komt, maar hij stopt niet.. hij rijdt door. Hij zit te vol.
De sfeer keert weer om en iedereen is teleurgesteld.. je hoort sommige gefrustreerd reageren.

Wij denken na..
Hoe vaak gaan wij zonder te stoppen aan anderen voorbij?
Aan anderen die op ons wachten..
wachten op een gesprek..
wachten op iemand die echt naar hen luistert..
wachtend op een lach..
wachtend op een vriendelijke blik..
wachtend op een vriendelijk gebaar..
Zij wachten.. maar wij gaan door.

Waarom? Waarom gaan we door?

Weet je... vaak genoeg zijn we net als de bus, te vol.
vol van onze eigen ikke..
vol van onze irritaties, onze frustraties, onze haat, onze blijdschap, onze liefde, onze angst, onze onzekerheden, onze bezitten, onze gedachten..
Moet ik nog even doorgaan?

Wij zijn zo met ons zelf bezig, zo erg dat we de rest niet zien..
Dan zijn we net als de bus.. we komen aanrijden. De ander die op jou wacht wordt blij..eindelijk kom je.. Maar ja je ziet het niet want je bent te vol van je eigen. En je rijdt gewoon maar door...

Een aantal jaren terug stond ik te wachten op een bus..samen met anderen mensen. Het duurde lang.. en je wilt naar huis. Eindelijk komt de bus.. en hij ziet ons gewoon staan..en hij rijdt gewoon voorbij. Op dat moment schiet ik in mijn boosheid en denk ik echt even klotebus! Nu moet ik nog langer wachten....aaarggggghhhh...
Ik denk altijd na over alles wat mij gebeurd.. zo ook dit busgeval. En daar kwam dus bovenstaande gedicht uit.. Dit kwam echt diep binnen.. liet mij zelf wat zien.. Ik hoop dat het bij jullie ook zo is.