Durf je echt in de spiegel te kijken

Je staat voor de spiegel en kijkt naar jezelf. Als je écht dicht op de spiegel staat, vallen de oneffenheden je op. Puistjes en mee-eters zijn opeens zichtbaar en je denkt: ‘Help dat siert mij niet’. De gemakkelijkste manier is om die plekken te camoufleren met foundation zodat je ze niet ziet. Liever niet over nadenken en met het perfecte gezicht naar buiten gaan. De vraag is echter: bestaat perfectie? En voor wie doe je het uiteindelijk?

In het echte leven zijn er ook dingen die je eigenlijk niet aan een ander wilt laten zien. Iets wat je voor jezelf ook niet echt wil erkennen. Dat kunnen heel veel zaken zijn. Van grote tot hele kleine dingen. Ik denk dat ieder van ons wel iets kan bedenken. Ik althans heb echt dingen in mijn leven gehad waarvoor ik hard wegliep, en nu nog voor wegloop.  Het erkennen van een psychisch/lichamelijk probleem of iets waar je mee zit, voelt vaak als belastend als je het een ander zou vertellen. Wat denkt hij of zij over mij als ik dat ga zeggen? Je maakt jezelf kwetsbaar als je jezelf laat zien. Als je laat zien dat je last hebt van dingen. Ik heb ook zo m'n beperkimgen en mijn issues , wat ben ik daar hard voor weggelopen. Ik was als het ware continu mijn foundation aan het bijstippen. Ben ik er mee opgeschoten? Nee niet echt... Uiteindelijk sta je weer voor de spiegel en moet je je foundation toch weer verwijderen met make-up remover. En dan zie je de oneffenheden weer onder ogen. Het grappige is dat het jou alleen echt opvalt en stoort. Alsof een ander er heel erg mee zit als jij dat hebt. Wat mij nu ook heel erg opvalt nu ik in een dorp woon en een burgelijk bestaan heb, zie ik dat er veel mensen zijn die zich druk maken om wat anderen denken. Spontaan een hele uitleg geven waarom hij/zij dingen doet of juist niet doet. Ieder heeft zijn/haar eigen leven en niemand weet je agenda en kan in jouw hoofd kijken. Wat je ook doet of niet doet mensen oordelen toch wel. En is het niet oordelen dan kletsen ze wel. Ondanks dat is het juist de kunst om echt jezelf te durven zijn. Perfectie bestaat immers niet. Streven naar perfectie is frustrerend en maakt je als mens behoorlijk onzeker. 

Als je jezelf kunt erkennen zoals je bent, dan kom je jezelf écht tegen en ontmoet je je ware ik. Dat kan in het begin nogal ongemakkelijk voelen omdat je je altijd anders hebt voorgedaan. Beter hebt voorgedaan. Je was bedekt met die foundation en nu voel je je naakt. Dat is een kwestie van wennen. Uiteindelijk is puurheid mooier dan streven naar perfectie. Puurheid oftewel echtheid is immers wat wij als mensen het meeste waarderen. Dan weet je immers waar je aan toe bent. Niet alleen jijzelf maar ook de ander.
Ik zie bij mezelf - doordat ik nu steeds eerlijker ben naar mezelf - dat ik de boel beter kan reflecteren, mijn gevoel erken en weet te benoemen. Als ware heb ik de afgelopen jaren een handleiding gecreëerd hoe om te gaan met mijn ‘dingen’. Ik weet dit te benoemen naar anderen toe. Daarbij wil ik mij niet verschuilen achter diagnoses of wat dan ook. Problemen of bepaalde situaties mogen geen excuus zijn, dat moeten we ons wel realiseren.
De moraal van het verhaal: om eerlijk naar jezelf te kijken, heb je de lef nodig om je oneffenheden onder ogen te zien. En te denken: Oké, ik heb dit, het is nou eenmaal zo. Het hoort bij mij en ik ben er niet minder om. Het maakt mij tot wie ik ben.  Als je dit van jezelf kunt zeggen en erkennen kom je waar je eigenlijk moet zijn. Namelijk bij jezelf.