Van Utrecht naar Kamerik ( Koningsdag)

Het blijft nog wel wennen koningsdag in plaats van Koninginnedag. Het is immers pas de tweede keer. Heel wat Koninginnedagen heb ik doorgebracht in Utrecht en een paar keer in Amsterdam. Als puber van 15 mocht ik samen met 2 schoolvriendinnen eindelijk alleen naar de grote stad om daar Koninginnedag te vieren. Hele tijd naar uitgekeken. Hadden ons helemaal uitgedost in het oranje. Oranje haar, vlaggetjes op onze wangen. Toen was het bij mij al hoe gekker hoe beter.  Ondanks dat we in de stad waren vielen we wel op, toeristen waren er ook en het waren de Japanners die met ons op de foto willen. Dus ergens in Japan sta ik in diverse fotoalbums, en is er vast een Japanner die zit te wijzen naar mijn foto terwijl hij aan het vertellen is over die maffe Hollanders die helemaal los gaan met Koninginnedag. Als ik aan die ene dag terug denkt waren de Japanners het hoogtepunt van de eerste keer Koninginnedag vieren in de grote stad. Waarom? Het regende pijpenstelen.. merendeels van de dag hebben we doorgebracht in Mac Donalds. Wat een domper was dat. Op mijn 16de ging ik naar Amsterdam.. dat vond ik uiteindelijk toch maar niets. Veels te druk.. het was gelukkig prachtig weer dus heb de hele dag doorgebracht in het Vondelpark en heerlijk in het gras gelegen en praatjes voor 10 met de onbekende mensen om mij heen. Over het algemeen bracht ik alle Koninginnedagen door in Utrecht. Het was immers Utreg m'n stadje. Tja en vanaf mijn 18de woonde ik daar en begon ik s'avonds al met de vrijmarkt. Als ik aan Koninginnedag dacht.. dacht ik aan Utrecht. Maar toen kreeg ik (inmiddels al 4,5 jaar geleden) een relatie met een echte Kamerikse. Het eerste jaar van ons samenzijn gingen we uiteraard naar Utrecht. Maar het jaar daarop, inmiddels alweer 3 jaar geleden, zouden we Koninginnedag vieren in Kamerik. Mij leek het helemaal niets aan. Koninginnedag vieren in een gat. Kamerik leek me sowieso helemaal niets trouwens. Maar goed.. ik ging mee. Wat er met me gebeurde had ik nooit van mezelf verwacht. Iets in mij veranderde, blijheid stroomde door m'n aderen en dacht ja hier moet ik zijn. Kamerik is the place to be voor Koninginnedag ☺. Nu woon ik alweer 2 jaar in Kamerik en ook nog eens in hartje Kamerik. Inmiddels hebben we nu de tweede Koningsdag. Zometeen ga ik eerst bij de bakker 2 tompoucen halen want dat hoort erbij. Samen met Luna loop ik alvast over de braderie die in opbouw is. Even sfeertje opsnuiven. Straks kijken bij de Aubade en dan go with the flow. We zien wel wat de dag ons brengt. Een ding staat vast. Gezelligheid heerst in Kamerik. Kamerik m'n dorpje, ik zou nergens anders meer willen zijn.
Fijne Koningsdag allen.
Liefs Saph

Dag lieve Ron

Vandaag is het zaterdag 18 April 2015. Voor de meeste een hele gewone dag.. behalve dan in Kamerik want hier is de jaarlijkse weteringloop maandenlang zie ik groepen dames op dinsdag en donderdagavond hardlopen door weer en wind. Ik was van plan mee te doen met de 12 kilometer wandelen samen met buuf/vriendin Olivia. Ik had mij over laten halen om dit te doen. En daarna wilde ik een ijsje halen bij Babsi ijs want dat had ik Babs beloofd. Maar al die plannen gaan niet door. Vrijdag 13 februari was de dag dat mijn goede vriend Ron te horen kreeg dat hij terminaal was en heftige vorm van kanker had. Ik zeg had.. want 12 april jl is hij overleden. En vandaag is de dag dat ik samen met zijn familie, vrienden en iedereen die hem liefhad hem de laatste eer te bewijzen. Het is de dag van zijn uitvaart. Lieve Ronnie, wat ga ik je missen. Voor wie moet ik nou een biertje koud zetten? Per toeval werden we vrienden. We waren al immers bevriend met je zus en zwager. Toen een paar jaar terug wij hulp nodig hadden met het huis, was jij er. Ik vond dat zo bijzonder want je kende Iloon wel vaag maar mij totaal nog niet. Wat heb je bij ons afgeklust.. samen met oom Mingus. Wij moesten zo lachen om jullie interactie. En jij was gewoon Ron en voor mij altijd gewoon Ronnie. Vorige zomer ben je bij ons nog heel druk geweest met ons tuin bestraten. Dat is de erfenis die je ons achterlaat vriend. In de zijtuin komt een straatnaambord erbij genaamd: Ronniepad. Als eerbetoon aan jou. Ik ben dankbaar dat ik een stukje onderdeel mocht zijn van je leven. Vooral de laatste periode van je ziekzijn waren wij heel blij dat we aan je zijde mochten staan en de rest van jouw familie wat beter mochten leren kennen. Echt een prater was je niet, maar afgelopen periode hebben we wel echt gepraat, samen national geographic en discovery gekeken ik koester die momenten.
Ronnie bedankt,  ik ga je missen! xxx

Lieve familie van Ronnie. Wens jullie heel veel sterkte en ook met alles wat hierna nog gaat komen. Verder ook de andere vrienden van Ron sterkte. En met name vriend Ferry die nu behalve zn neef echt zn maatje kwijt is. Kim, Milenka en Joyce, jullie waren echt zn trots. En hij was stapelgek op jullie.

Dit tot zover.
xxx

Balans

Als ik één ding moeilijk vind in het leven is het om een goede balans te vinden in de dingen die ik doe. Ik denk dat de meesten hier wel tegenaan lopen. Het leven is behoorlijk druk en je hebt verschillende rollen. Ik heb de rol van partner, stiefmoeder, vriendin, cliënt, nicht, etc. Je dagelijkse leven, relatie, familie en sociaal leven zijn heel belangrijk. En de lat ligt hoog, want je wilt het allemaal even goed doen en niemand teleurstellen. Ik heb het idee dat alles zo erg moet, terwijl dat niet zo is. Het is een kwestie van prioriteiten stellen en kijken wat nu belangrijk is. Sinds kort heb ik ergotherapie om een goede balans te vinden in mijn leven en dagelijkse dingen. Ik kom erachter dat plannen zo belangrijk is. Eerst vond ik het overdreven om alles te plannen, is dat nou wel nodig? ‘Go with the flow’ was mijn motto. Maar dat bracht mij juist uit balans. Het was ook mijn partner die zei: ‘Saph zie het plannen in als je medicijn; als jij niet plant loopt alles bij jou in de soep’. Tja dat is ook wel zo. Nu dacht ik altijd dat ik er zo’n moeite mee heb vanwege mijn psychische kwetsbaarheid. Maar niets is minder waar, ook mijn niet kwetsbare vrienden lopen tegen hetzelfde aan. Hoe vind je balans in de dingen die je doet? Mijn idee: prioriteiten stellen en niet denken dat je alles kan. Ben tenslotte Saph en geen superwoman ;) .

Zwartrijden

Elke dag ben ik wel met het nieuws bezig. s'morgens begin ik meestal trouw de AD te lezen, ook ben ik een trouwe bezoeker van Rtlnieuws en niet te vergeten het NOS. Gekke is dat de meeste nieuwsitems geen nieuws meer is. Zo las ik vanavond Reiziger bedreigt conducteur in de trein met een mes en het enigste wat ik denk is 'oh wat verrassend' en ga al gauw door naar de volgende artikel. Als ik nu even hierbij stil sta is dit geen normale reactie maar dat is wel denk ik heel herkenbaar voor veel mensen. Als iets zo vaak gebeurd halen we onze schouders op, want de maatschappij word verhard. Morgen zijn we dit nieuws alweer vergeten maar deze conducteur is getekend, waarschijnlijk houdt hij hier wel wat psychische klachten aan over. Moet hij in therapie omdat het hem blijft achtervolgen. Wie weet heeft deze man ook nog een gezin. Als een iemand lijdt in het gezin, dan lijdt de rest ook. En wat voor effect heeft dit op zijn collega's?  Of op de medepassagiers, als je hier getuige van ben dat heeft toch ook behoorlijk invloed op je. Vroeger was het anders je kon redelijk veilig reizen met de trein in die zin er zal vast wel verbale dreiging zijn geweest, vooral als mensen wat gedronken hebben. Maar een mes op je keel? Of in elkaar geslagen worden? Dat hoorde je niet op het nieuws.
Nu moet ik bekennen dat ik vroeger ook aantal keren heb zwartgereden.
Ik ben nu bijna 32 maar toendertijd was ik 20. Die keren dat ik zwartreed was er meestal geen controle. Tot die ene dag dat ik had  bedacht om van Utrecht naar Breukelen te fietsen en weer terug. Alleen dat terug..tja dat zag ik toch niet zo zitten. Geld had ik niet bij me..dus bedacht ik een plan. Ik liet mijn banden leeglopen en stapte de trein met m'n fiets. De conducteur vroeg om mijn kaartjes. (Ik was toen een broekie van 21 met een groen punkkapsel, piercing  en knalblauwe/groene fiets, skatersbroek met een enorme ketting eraan. ) Ik had geen kaartjes alleen 2 flesjes water en wel mijn id-kaart. Die liet ik heel netjes zien en zei; "Sorry meneer, ik heb geen kaartjes, ik was een stuk gaan fietsen en opeens zijn mijn banden leeggelopen. Enige wat ik heb is mijn id-kaart en flesjes water. Ik had niet gedacht dat ik mijn portemonnee nodig zou hebben. Dus geef mij de boete maar meneer." De conducteur zei; "jeetje wat een pech. Nou weet je wat.. je moet je banden sowieso ook fiksen. Ik zie het door de vingers. Maar volgende keer altijd geld bij je hebben. " Ik heel braaf; "Dank u meneer, dat zal ik doen" . Tegenover mij zaten 2 oude vrouwtjes en die hadden het met mij te doen, zaten de hele tijd lief te glimlachen en tegen mij te praten. Ze zeiden continu dat ze het zo sneu vonden. Eenmaal bij Utrecht Centraal, zei ik de dames netjes goedendag en liep met m'n fiets naar Vredenburg want daar kon je met elektrische pomp je fiets in no-time oppompen. Ik m'n fiets opgepompt en loop braaf naar het stoplicht om over te kunnen steken. Zie ik de twee dames van de trein, licht springt op groen en ik op de fiets. De dames zijn helemaal verbaasd en helemaal verbouwereerd als ik ze zeg dat ik gewoon geen zin had om terug te fietsen en m'n fiets had laten leeglopen en dat je heel makkelijk je fiets weer op kan pompen bij Vredenburg. Nou dames, fijne dag he. Sprakeloos liet ik ze achter en ik fietste naar Ondiep om thuis op de bank te ploffen. Als ik de boete had gehad had ik het zonder morren aangenomen dat dit even duidelijk is. Zwartrijden doe ik al jaren niet meer, ik heb natuurlijk ook voorbeeldfunctie naar m'n liefkids. Daarbij ben ik de 30 gepasseerd en ben ik een brave burger geworden. 😉