Teveel in je hoofd zitten

Ik zag de quote vorige week voorbij komen en dit pakte mij gelijk.Ik wist gelijk, hier moet ik wat mee. Deze tekst wil ik in een plaatje illustreren, hoe ik het bij mezelf ervaar.
Wat ik ga schrijven zullen andere ook bij mij herkennen.Degene die mij kennen weten dat ik altijd veel in mijn hoofd zit. Continu razen  gedachten in mijn hoofd voorbij.Dat is niet alleen omdat ik last heb van adhd. Ik weet zeker dat ik hierin niet alleen ben.
Wat waar je als persoon het snelste naar toe gaat,is de plek in je hoofd. Het onzichtbare kamertje waarin je naar binnen glipt om met je zelf in conclaaf te gaan. Om te ontvluchten waar je op dat  moment bezig bent.Als je eerlijk bent naar jezelf ben je dan meestal met je volle gedachten ergens bij? Als koffie drinkt,denk je dan aan koffie of zijn je gedachte ook elders.
Als boodschappen doet, zijn je gedachten echt puur bij het boodschappen doen of ben je inmiddels aan het bedenken wat je nog allemaal moet doen of zit je met je gedachten hoe het op het werk was.Bijna niemand zit met z’n volle gedachten ergens.Denk dat daarom mindfulness daarom ook zo populair is,omdat het ook belangrijk is om even los te komen van je eigen denken.Waarom schrijf ik dit allemaal? Nou om het volgende, ik ben iemand die zoveel gaat denken, dat de gedachten met mij op de loop gaan. Ik ga piekeren en kan de dingen helemaal voor mijzelf gaan vullen. Dan denk te lang na over dingen. Als ware kom je vast te zitten wat negatieve invloed heeft op mijn humeur maar ook op wat ik doe. Hoe komt dat? Er is iets gezegd of je zit in een situatie waarmee je niet kan dealen. In mijn geval kan ik iets niet uitstaan of moeilijk loslaten. En met sommige dingen wil je weten hoe het zit.Er gebeurd dan heel veel in mijn hoofd onbewust..wat over het algemeen klein begon. Voor je het weet zit je in een spinnenweb van gedachten waar je zelf niet uitkomt. Vaak vragen mensen mij ook,Saph waarom heb jij zoveel strijd in je denken? Ik weet het ook niet, maar wat ik wel weet dat als ik weer es vast zit in mijn web van denken dat ik mijn vrienden bel om erover te hebben.Want praten helpt, het ventileert je gedachten en hierdoor kan je de dingen weer op een andere manier zien en uit je web komen. Wat ik ook vaak zie, is dat zoveel mensen aannames doen van een ander,ga niet lopen invullen, check de dingen eerst.Hierdoor ontstaan fricties maar ook afstand. Relatie hebben met elkaar, met je vrienden, familie of partner als je die hebt.. is mooiste wat er is.Omdat er sprake is van ontmoeting. Als er die veiligheid is om hart tot hart te spreken kan je er voor elkaar zijn maar op die manier ook de ander helpen om uit  zijn/haar web te blijven.Want ieder van ons zit weleens in zijn/haar hoofd.
Maar wat de quote al zei:
‘Wanneer je diep nadenkt ontstaat er in je hoofd problemen die er helemaal niet zijn.’

Mijn tip is echt: zit je teveel in je hoofd bel met iemand die je vertrouwt en praat. Praten helpt en ventileert je gedachten.

Kanker is een ziekte en geen bijvoegelijk naamwoord!

Ondanks dat iedereen wel iemand kent in de buurt die met kanker heeft te maken. Al is het de buurvrouw aan de overkant. Word er heel veel gescholden met het kanker. Vooral onder jongeren gebeurt het veel, augustus in 2015 vermelde editie.nl dat kanker de meest voorkomende scheldwoord is. Niet alleen dat het als scheldwoord word gebruikt maar ook in de positieve zin (voor degene die dat doen is het goed bedoeld) Zoals editie.nl zegt:
 "Als ze naar de bioscoop zijn geweest, dan hebben ze een 'kankergoeie' film gezien.
Waarom begin ik hierover? Ik woon in een huis met o.a ook jongeren en daar word het veel in de mond gebruikt. Ik geef het wel aan daar niet van. Maar het valt mij ook daarbuiten op..
wat is dat toch en waarom? Ik krijg weleens terug: ' ja maar Saph het bekt zo lekker'
Het bekt zo lekker? Dan verzin je toch wat anders.. Ik denk niet dat veel mensen beseffen
hoe heftig is om deze ziekte te hebben en ook hoe heftig het is voor de omgeving. Want kanker hebben, heb je niet alleen. Degene die erom heen staan hebben er ook mee te kampen, leven in onzekerheid, staan machteloos en enige wat je kan doen is er zijn en steunen. Maar wat zou je graag de pijn willen wegnemen, of wakker willen worden en dat het eigenlijk een grote boze droom was. Maar dat is het niet mensen, het is geen grote boze droom maar voor veel mensen keiharde werkelijkheid. Toen ik 10 was en in groep 7 kwam hadden ik en mijn klasgenoten een fase dat 'kanker' voor ons ook een stopwoord was. We waren allemaal rond de 10 jaar en  niemand van ons was bewust wat we riepen. Meester Marius die toen onze leraar was, heeft ons eerst allemaal een blaadje gegeven en we moesten op a4tje op elke regel schrijven, Ik Saphira zal nooit meer schelden met kanker. We hadden allemaal de pest erover in, maar toen we klaar waren vertelde Marius over wat kanker inhield, wat daarbij kwam kijken en wat het effect is voor degene die het hebben en voor de omgeving. Hij deed zijn persoonlijke verhaal want ook hij had iemand eraan verloren. Maar wat hij ook zei; Wat als jij het straks krijgt of iemand die jij liefhebt krijgt deze verschrikkelijke ziekte kan jij jezelf dan aankijken in de spiegel?
Of wat als iemand in jouw omgeving kanker zou hebben en je hoort continu mensen die het als stopwoord/scheldwoord gebruiken hoe zou jij het vinden?
Deze les heeft indruk gemaakt op ons allemaal, we gingen er mee akkoord als iemand het als stopwoord/scheldwoord zou gebruiken werd het strafwerk verdubbeld. En het zou steeds verdubbeld worden. Sindsdien heb ik een aversie tegen het schelden  met kanker. 23 jaar later anno 2016, heb ik al een paar keer van dichtbij meegemaakt dat ik naaste hieraan ben verloren. En helaas heb ik mensen in mijn omgeving die hiermee te kampen hebben. Ik denk veel mensen met mij.
Daarom wil ik met deze blog, even stilstaan bij het volgende: Kankerlijer, kankerzooi, kankergoed, kankersus of kankerzo etc
Kanker is een ziekte en geen bijvoeglijk naamwoord!
Woorden hebben effect op een ander!
Sta hier bij stil en denk in vervolg hieraan.

Liefs Saphira

Waar ben je zonder telefoon?

Zeker 2 x in de week ga ik s’morgensvroeg naar de fysio om te sporten. Om 8 uur smorgens kan de taxi al komen, nu is het zo dat ik niet echt een grote opstaankampioen ben. Het is altijd race tegen de klok voordat ik in de taxi zit. Soms wil ik dan weleens wat vergeten. Zo ben ik al zeker 5 x met mijn sloffen aan bij de fysio komen aanzetten. Ook vergeet ik heel vaak mijn agenda… maar lang leve dat vaste afspraken die ik tegenwoordig heb. Een ding vergeet ik echter nooit.. en dat is mijn telefoon.

Want waar ben je tegenwoordig zonder telefoon. Overal waar je kijkt zijn mensen met hun mobiel bezig.. bijna niemand uitgezonderd. Dat is hoe de maatschappij nu is. Toen ik zo oud was als mijn liefkids was er nog geen sprake van mobiele telefoon dus ik ben er helemaal mee ingegroeid.
Maar een paar weken terug op een dinsdagochtend.. was het zover. Ik was mijn telefoon vergeten.
Aaargghhh..blijkbaar was ik dus niet wakker genoeg. Wat nu? Roddelbladen lezen? Die liggen er volop en volgens de receptioniste is het best geinig om die bladen te lezen. Goed ik pak een van de bladen om vervolgens weer heel hard uit te bladeren. Niet mijn soort tijdschriften. Dus ik pak een bakkie koffie en ik besef dat ik nu heel bewust ben van de mensen die binnenkomen en en weggaan. Kleine dingen vallen opeens op, ik heb al tig keer aan deze tafel gezeten maar nu pas zie ik dat er in gekrast is.  Opeens hoor ik de radio.. ik vraag aan de receptioniste of die Radio altijd aan staat en zo hard. Ja en die radio staat altijd aan op deze volume. ‘Oh zeg ik en opeens besef ik hoe erg je aan je mobiel vastzit. Er waren geen tijdschriften die mij aanspreken, ik kon niet appen en ik voelde mij behoorlijk ontheemd zonder dit ding.
Nu moet ik zeggen dat ik nu al een maand met de Iphone 4 leef, wat echt behoorlijk afkicken is. De iphone 4 geeft geen updates meer, waardoor je de meeste aps niet kan installeren. Alleen whatsapp en facebook maar door alle updates van die aps.. werkt de iphone supertraag wat het facebooken op de telefoon tot een grote ergernis maakt, waardoor ik bijna niet meer facebook op mijn telefoon en dat was behoorlijk afkicken.. dat ik mij afvroeg: Jeetje was facebook dan zo levensvullend? Blijkbaar wel..
Maar goed even terug naar het moment dat ik in de wachtkamer zat, zonder mobiel. Ik bedacht oh shit ik zou mijn lief appen. Gelukkig ben ik kind aan huis bij de dames van de receptie en mocht ik telefoontje plegen.. in plaats van dat we normaal apten spraken we af om na mijn fysio een bakkie te doen. Dat was een leuk vooruitzicht, ik weer terug naar mijn stoel en ik bemerk dat ik meer in contact ben met de mensen om mij heen. En eigenlijk is het best wel lekker rustig zonder mijn mobiel.
Maar om te zeggen om mijn mobiel vaker thuis te laten? Euhm.. met deze Iphone 4 zeker want ik kan er echt alleen maar mee bellen en appen. Maar als ik straks 6 oktbober mijn nieuwe smarthphone heb, nee dan ga ik die zeker niet bewust thuislaten.  Maar wat ik wel ga doen, is wat vaker bewuster om mijn heen kijken in plaats van alleen naar mijn mobiel, en denken aan de tijd dat ik net zo oud was als mijn liefkids en dat als ik ergens moest wachten (bijv bij een bushalte)  dat je dan een gesprek had met elkaar. Over koetjes en kalfjes..best leuk eigenlijk. Je zag elkaar daarna vaak nooit meer maar dat maakte niet uit..voor dat moment was het ok. De wereld leek een stuk liever. Of zal ik zeggen vriendelijker naar elkaar?
Maar of dat ook echt zo is?
Liefs Saphira 

Makkelijk gedacht...

Het valt mij zo erg op dat er zoveel word geoordeeld en vaak zo makkelijk over dingen en mensen word gedacht. Vaak lijken de meesten mensen heel loyaal maar in hoeverre is dat? En dan bedoel ik met name op hoe 'ver' . Want hoe verder hoe makkelijker we onze steun en support kunnen uiten. Maar vooral hoe verder hoe makkelijker we de vragen hardop durven te stellen. Waarin het  een songtekst waarin het voor mij duidelijk word weergegeven is in het lied van Fluitsma & Van Tijn - 15 Miljoen Mensen. In het laatste couplet staat: 'Het land vol van verdraagzaamheid
Alleen niet voor de buurman
(De grote vraag die blijft altijd
Waar betaalt 'ie nou z'n huur van') . Gebeurt er iets op televisie of in het land betuigen we heel makkelijk onze steun via social media. Ook ik paste mijn profielfoto aan met de aanslag op Frankrijk.. zonder echt bij na te denken was met een paar tikken op m'n smartphone mijn profielfoto blauw, wit en rood. Ik keek volop het nieuws en mijn mond liep ook over hoe erg het is. Wat ook echt zo is. Met een druk op de knop heb je een bericht gedeeld waarin iets staat over respect, of over stil te staan bij een ziekte en daarmee laten we zien: ik sta echt wel stil bij dingen. Maar om eerlijk te zijn naar mezelf is zo'n bericht zo gedeeld.. sta je er even bij stil inderdaad. Hooguit een minuut en meen ik echt wel wat ik heb gedeeld maar na die minuut zit ik een andere bericht te bekijken waar ik om moet lachen omdat het grappig... 'vind ik leuk' klik ik dan. Vervolgens scrol je door en bent aan het reageren op anderen dingen. En de superserieuze boodschap van het bericht wat ik gedeeld heb ( en waar ik het dan ook echt mee eens ben en zo voel van binnen) is al aan mij voorbij gegaan.
Wat ook zo makkelijk is, is reageren. Ik reageer vaak op dingen. Juist ook op dingen als iemand post dat hij/zij ziek is. Of iets meemaakt dan is steun zo geuit en complimenten ook. Lang leve facebook hierdoor lijken we loyaler dan we werkelijk echt zijn.. facebook is ergens ook ver van mijn bedshow. Want  wat als je iets in real life hoort en desbetreffende persoon in het echt ziet? Nog achteraf feliciteren.. dat lukt de meeste mensen wel. Maar als het om serieuse dingen gaat weet men vaak geen houding te geven, niets te zeggen of houden het maar oppervlakkig.. koetjeskalfjes gehalte en ondertussen denkend: ' Waar betaalt ie nou z'n huur van'  ( Fluitsma & Van Tijn 15 Miljoen Mensen) .
Zelf heb ik mijn hart altijd op m'n tong zitten en nee dat is ook niet altijd handig maar mijn streven is wel om niet gelijk ergens vanuit te gaan. Niets is wat het lijkt. En achter alles zit een verhaal. Als chronisch pijnpatiënt reis ik al jaren met de regiotaxi heb ik zelfs taxi-indicatie omdat rolstoelbus teveel overbelasting geeft voor mn rug... niet echt interessant om dit te weten maar wel om het volgende weer te geven. Namelijk dat ik toch paar keer heb meegemaakt dat ik in de taxi zat en we nog iemand gingen ophalen en tegen me gezegd wordt : jij kan wel achterin want je bent zo jong en sommige zelfs demonstratief mijn deur hierbij openen. Wat ik al zei.. ik heb mijn hart op m'n tong en op zulke momenten is het wel heel handig.. Toen afgelopen week het mij weer overkwam en een oude dame met lachrimpels aan kwam lopen en zei: 'ach jij bent zo jong en kwik jij kan wel achterin zitten' .zei ik met een gekke bek: Achterin zitten? Geen probleem hoor... ik heb de regiotaxi voor m'n zweetvoeten en keek deze oude dame even aan,gaf een knipoog en zei, ik weet het, ik ben jong maar niets is wat het lijkt mevrouw. Net als u heb ik de taxi niets voor niets. Maar ik wil best even achterin zitten hoor omdat u het zo vriendelijk vraagt, ondertussen stapte ik uit en maakte een zwaaiende beweging met m'n arm en lichte buiging. Deze oude dame keek me aan, moest lachen pakte m'n arm en zei; oh gut..sorry. Ik stond er niet bij stil.. Zo'n donkerbruin vermoeden had ik al.. niets is altijd wat het lijkt mevrouw.
Vervolgens hadden we een mooi gesprekje over dat je snel van dingen uit gaat na een eerste blik. De oude dame zei op een gegeven moment... ' Het is toch wat he, ik ben word bijna 85 en steeds maak ik de vergissing om al gelijk van iets uit te gaan. Ach mevrouw.. zei ik. Volgens mij is dat heel menseigen. Het is niet erg om gelijk ergens vanuit te gaan...zolang je er maar niet in blijft hangen. Ze keek me lachend aan.. en zei: dat is zo. Hangen is niets voor mij hoor.. ik ben geen hangoudere!
Mooi hoe zo'n kleine ontmoeting je tot denken kan zetten.
https://youtu.be/S6wQBFeP4X0

Review van : John Boyne - De jongen op de berg

Ik was een van de gelukkige die mee mocht doen met de leesrace van het boek van John Boyne. De jongen op de berg.

Zie hier omschrijving van het boek op bol.com

Ik had de eer om mee te doen met de leesrace voor boekfans. Het is me gelukt om in twee uur het boek uit te lezen.. dat is natuurlijk al een goed teken. Zie hieronder mijn review over het boek. Die moest ik geven. Ben niet zo'n goede reviewschrijver dus hoop dat ik niet teveel verklap.. anders gewoon maar even vergeten 

Het boek pakt je gelijk vanaf de eerste bladzijde. Dit gaat over de zevenjarige jongen Pierrot die in Parijs woont samen met zijn ouders. Hij is bevriend met joodse dove buurjongen waarmee hij hele sterkte band mee heeft. Zijn vader Duitse soldaat van de eerste wereld Oorlog is een alcoholist en zorgt ervoor dat de thuissituatie niet veilig is, zijn vader pleegt later zelfmoord en hij blijft achter met zijn moeder die helaas ziek word en overlijd. Hij kan even bij zijn joodse vriend Anshel en zijn moeder blijven samen met zijn hond. Maar de situatie is niet veilig genoeg, en zo gaat hij naar een weeshuis. Een weeshuis waar hij eerste instantie liefdevol word opgevangen.. wat hij niet verwacht is dat zijn tante Beatrix hem wil adopteren. Zijn tante is huishoudster bij Hitler zelf en door alle omstandigheden wat momenteel gaande is..denkt ze goed te doen om haar neefje bij zich te hebben en door deze actie hem te beschermen.
Na een lange treinreis komt hij aan in Oostenrijk en mag hij zijn eigen naam niet meer gebruiken en word zijn nieuwe naam Pieter. Ook word het schrijven met zijn vriend verboden omdat dit niet veilig is.. Pierrot en Anshel hebben echter een hele hechte vriendschap en in het begin schrijven ze. Maar met de tijd.. komt Pierot steeds meer in contact met Hitler. Waar hij tegenop kijkt. Op een gegeven moment stopt de briefwisseling.
Wat zijn tante juist niet wilde gebeurd… Pierrot veranderd en je ziet dat zijn omgeving ten negatieve invloed heeft op hem. Zo erg.. dat er door zijn toedoen daden gebeuren waar hij later ontzettend spijt van heeft.
Dit boek omschrijft heel mooi.. hoe een oorlog je kan veranderen. Ik wil niet te veel verklappen dus ik hou het hierbij maar ik vind het echt een prachtig boek. Mooi boek.. wat goed zou zijn om over te discussiëren voor jongeren op school. Zeker weer een aanrader erbij wat boeken over de tweede wereld oorlog betreft.
Oh en de verfilming mag van mij ook zeker komen.
Ik wil de uitgever bedanken dat ik het boek eerder heb mogen lezen.

Saphira Metekohy
Team Boekenfans

De indrukwekkende clip van Stromae

Ik luister eigenlijk heel weinig muziek.. ik hou van de rust en stilte. Misschien omdat ik al van nature al heel veel denk. En altijd al druk in mij genoeg is. Als ik dan muziek luister, is het U2, Bob Marley, UB40, Andre Hazes, Eminem, 80's en 90's. Volgens mijn liefdochter ben ik verschrikkelijk ouderwets met muziek.. wat er speelt in muziekland zou ik echt niet zo goed weten. Als ik een nummer ontdek is het inmiddels allang uit de top 40. Wat ik wel weet is waar ik niet van hou. Stromae heb ik totaal niets mee. Mijn Frans is heel slecht.. verder dan Merci kom ik niet. Toen Formidabele uitkwam had ik het na 4x wel gehoord en kwam het gauw in mijn irritatiefactor. Stromae.. nee dat was niet echt mijn ding  Tot gister toen heeft deze beste man mij echt diep geraakt met zijn nieuwste nummer. Maar vooral zijn indrukwekkende clip erbij. Het is een heftige clip waarin hij vecht de tegen kanker. Het nummer gaat erover hoe de kanker steeds leven beroofd van mensen. Zijn clip is in het engels ondertiteld

Met de tekst:  'We kennen elkaar goed. Je probeerde mijn moeder te pakken, je begon met haar borsten. En mijn vaders longen, herinner je je die nog? In het refrein vervolgt hij: Kanker, kanker, vertel me wanneer. Kanker, kanker, wie is de volgende?' grijpt het naar je keel en vooral de clip erbij maakt het af.
Het doet je stilstaan bij alle mensen die je kent die met deze rotziekte kampen. Zoals de buurman uit mijn straat, schoonvader van een vriendin die helaas is uitbehandeld, mensen die je wel van naam kent maar waar je niet mee omgaat. Toch raakt het... want ieder heeft er mee te maken gehad. Helaas in mijn familie was het ook te sprake maar gelukkig hebben mijn tantes en mijn opa de strijd gewonnen. Mijn oma daarin tegen won de eerste keer.. en was jaren kankervrij tot 2 jaar geleden toen de rotziekte weer kwam, ze verloor de strijd. Afgelopen jaar heb ik mijn goede vriend Ron verloren aan deze rotziekte.. aan hem dacht ik ook toen ik de clip zag.
Gelukkig heb ik nu niet iemand in directe omgeving die het heeft.. maar toch blijft het altijd op de loer. Want je hoort het teveel.
Het is een strijd wat nog niet gewonnen is. Ik wens ieder die hier mee te maken heeft of net als ik mensen aan deze rotziekte verloren heeft heel veel sterkte.
Liefs Saphira

https://youtu.be/8aJw4chksqM

Weerfoto van Kamerik

Foto's van vandaag.

Hete kolen

Hallo allemaal.

Vasthouden aan woede is als het oppakken van hete kolen om naar een ander te gooien. Je verbrandt vooral jezelf.

Boosheid/woede. Iedereen heeft hier wel eens mee te maken. Begint als klein kind al dat je driftbuien krijgt.. die driftbuien hebben later weg naar mate je ouder word. Want als volwassene leer je te relativeren.  Wat heeft het voor zin om boos te blijven? Moment dat jij je boos voelt betekent dat jij je grens aan kan gaan geven, laat je ermee weten dat jij iets niet ok vind. Moment dat je dat uit naar de ander, is het aan de ander wat die ermee doet. Mooiste zou zijn als je erkenning krijgt. Dan praat je het verder uit en je kan verder. Maar zo makkelijk is het niet altijd, wat als degene het niet erkent of niet mee te praten valt. Ik vind het een prachtige spreuk
'Vasthouden aan woede is als het oppakken van hete kolen om naar een ander te gooien. Je verbrandt vooral jezelf.'  nou ja prachtig. Meer dat ik mij in deze spreuk kan vinden.  Soms gebeuren er dingen in het leven wat je niet los kan laten en houdt het je vast. Datgene wat gebeurt is.. is voor je gevoel onvergeeflijk. Ze zeggen vergeven zet vrij.. maar hoe doe je dat als je over bepaalde gebeurtenissen zo boos bent op bepaalde mensen.
Persoonlijk als ik er dieper op inzoom bij mezelf... is dat bepaalde gebeurtenissen mij veel verdriet geven en het feit dat degene die het hebben aangericht niet hun verantwoording hebben genomen en geen erkenning heb gegeven dat maakt me boos. Dus het klopt wel dat je vooral jezelf verbrand want de ander loopt gewoon door. Beste is dingen loslaten maar in sommige gevallen kan dat niet.
Dit was dan mijn stukje wat nu speelt.. maar bij ieder anders kan het anders zijn. Je kan ook boos zijn op de situatie waarom iemand opeens uit het leven is gerukt, of dat je boos bent dat je niet met je beperkingen kan omgaan en je hierdoor volop in acceptatieproces zit, boos vanwege scheiding etc..
Genoeg dingen waar je boos over kan blijven. Boos blijven zet je echt vast. Je kan beter dan in dialoog gaan met jezelf of iemand anders waar die boosheid vandaan komt. Achter boosheid zit vaak verdriet.
Dit tot zover.
Liefs Saphira

De mooiste uitzicht komt na de moeilijkste klim

Hi mensen, tegenwoordig heb ik ook een  facebookpagina https://www.facebook.com/saphirabm
Waarin ik regelmatig een overdenking schrijf. Je kan mij liken op facebook. Ik zal hier nu vooral de dingen neerzetten die ook op mijn Facebookpagina hebben gestaan. Hieronder zie je een overdenking van 19 juli.
Fijne dag allen. Liefs Saphira

Goedenacht. Na een paar dagen is het weer hoog tijd voor een quote. Ik zat heel erg te denken wat ik zal plaatsen. Ik had verschillende opties maar dit vond ik een mooie en een waar ik mij in kan verplaatsen ook puur uit eigen ervaring. Ik heb trouwens helemaal niets met bergbeklimmen maar als ik het op televisie zie op discovery (een van mijn favoriete zenders) of erover lees hebben al die mensen die dit doen maar 1 doel en dat is de top bereiken. Een berg beklimmen bestaat uit verschillende etappes en vraagt veel van je, discipline, doorzettingsvermogen, focus en het hebben van een goede uitrusting. Als je die dingen niet hebt, haal je de top niet. Oh en niet te vergeten.. je kan niet alleen de top van de berg halen. Je hebt mensen nodig, om je te supporten. Jou op te bouwen als jij even de moed laat zakken. En net in dat laatste stukje.. kan je niet meer. Het lijkt uitzichtloos. Je wilt het bijna opgeven, de top van de berg die zie je jezelf niet meer behalen.. maar degene die met jou mee zijn zeggen tegen jou: Kom op! Nog even... Je bent al zover gekomen. Einde is in zicht. Denk aan je instelling toen je deze klim begon. Je staat dan even stil.. denkt na. Relativeert en je gaat door. Het laatste stukje is het lastigste maar dan ben je er. Met moeite klauter je op de top. Je zoekt houvast.. draait voorzichtig om en kijk. Je kijkt naar beneden en beseft dat jij die hele klim heb beklommen. Maar dan kijk je om je heen en richting de horizon die oneindig ver lijkt. En je kijkt en ziet de mooiste uitzicht die je ooit hebt gezien. Tot zover mijn verhaal over de berg. Wat ik al zei.. ik zie mijzelf geen berg beklimmen. Maar ik beklim net als ieder wel bergen. Bergen des levens noem ik het maar. Wat voor mij symbool staat voor moeilijke situaties in het leven. Maar ook de dromen en doelen die je voor ogen hebt. Je krijgt niets kado. Als je iets wil.. moet je er ook naar handelen. Wil je een kind, zou je toch zwanger moeten worden..en bij de bevalling zelf hoor de meeste vrouwen (wat ik op tv zie dan) schreeuwen: ik kan niet meer. Verloskundige zegt: nog even doorpersen en moment dat degene die bevalt gevoel heeft dat ze uitelkaar word gescheurd komt de baby en dan is dat het mooiste wat er is. Een van mijn vrienden heeft heel lang zijn kind niet mogen zien, dat was zijn berg. Soms sta je vast..omdat een ander een grote kei op je pad gooit waardoor je even niet verder kan. Enigste wat je dan kan doen is hoop houden en voor vechten dat die kei word weggehaald. Gelukkig is in dit geval dit gebeurd en ziet mijn vriend zijn zoon weer. Ik had een brok in mn keel want als omgeving leef je mee. Als jij met een ander mee kan leven en interesse kan tonen, waarom zal een ander dat niet met jou kunnen hebben. Ik bemerk.. en ook vooral naar mezelf toe dat ik dit stukje lastig te grijpen vind maar verstandelijk weet ik dat het zo is. Momenteel ben ik geen berg aan het beklimmen maar ik weet dat ze wel weer komen. That's life. . Liefs Saphira

Wees niet bang..

Dit is iets wat ik pastgeleden op mijn Facebookpagina  Saphira's Wereld heb  geplaatst

Goedemorgen allemaal.
Vandaag een Chinese wijsheid als quote: 'Wees niet bang om langzaam voorwaarts te gaan, wees alleen bang om stil te staan'.
Iedereen heeft in zijn/haar leven wel eens een periode dat de dingen niet lopen zoals je wilt. Dit kan van alles zijn, scheiding, verlies  van een dierbare, verliezen van je baan, onverwachte blessure, ziektewet, even  niet lekker in je vel zitten en veel mensen hebben te kampen met depressie. En zo zijn er nog wel meer voorbeelden. Maar waar ik naar toe wil is het hebben over herstel want daar moest ik aan denken bij het lezen van deze gezegde. Allle bovenstaande dingen  zijn tegelijk gekoppeld aan rouw, je bent momenteel niet in staat datgene te doen wat je normaal doet. Hoe ga je ermee om? Het liefst wil je snel je oude ik zijn en de dingen doen die je altijd al deed. Het is goed om een doel te hebben
Een doel hebben is weer perspectief hebben. Vaak als je je doel weer voor ogen heb, wil je gelijk daarop afstevenen. Maar dat gaat niet, je hebt nog een blessure. Blessure  van bijv. je scheiding, verlies  van een dierbare, verliezen van je baan, onverwachte blessure, ziektewet, even  niet lekker in je vel zitten en veel mensen hebben te kampen met depressie.
Als je bijvoorbeeld met voetbal een blessure heb opgelopen ga je ook niet gelijk volop voetenballen maar  rustig opbouwen zodat je vervolgens weer volop mee kan doen. Doe je dat niet blijft je blessure altijd een zwakke plek
Behalve dit wil ik het volgende zeggen we leven in een maatschappij waar iedereen druk is, je bent  geneigd om daarin mee te doen want dat is wat de maatschappij van je verwacht. Maar waar ben jij in het verhaal.
Balans  is zo belangrijk.. in alles wat je doet. Stel prioriteiten. En onthou  hardlopers zijn doodlopers. Loop je op je gemakje dan kan je de boel veel beter overzien en dingen vaak beter uitvoeren. Mijn streven is dat ik geen hardloper zal zijn dat ik voorwaarts rustig verder loop.
Voor degene die momenteel in behoorlijke dip zittten. Heel heel
sterkte.
Liefs Saphira

Vaderdag

Naast deze blog heb ik ook een facebookpagina van Saphira's Wereld. Elke dag plaats ik een quote. Maar vandaag ivm vaderdag een stukje tekst. Ik bedacht me net om het ook hier te plaatsen. Wil je mijn pagina liken op facebook? Dat kan ga dan naar:
https://www.facebook.com/saphirabm

Zie hieronder wat ik vanmorgenvroeg heb geplaatst op facebookpagina Saphira's Wereld.

Goedemorgen allen.
Behalve dat de zomer officieel  begint is het natuurlijk ook vaderdag. Vanwege dat vandaag alleen een stukje tekst. Over hoe kan het ook anders, jep vaderdag.
Volgens Wikipedia is Vaderdag  een feestdag ter ere van vaders, waarbij hun vaderschap, vaderlijke plichten en de invloed van vaders in de samenleving wordt gevierd. Volgens veel mensen is het commerciël gedoe en dat is het ergens ook wel. Net als valentijnsdag.. feestdag is tenslotte als je jarig bent. En het is verder toch veel leuker om je vader onverwacht te verrassen. Lekker ongedwongen. Door commerciële vaderdag, is deze dag een trigger voor degene waarvan hun vader is overleden.   Voor degene wens ik sterkte vandaag. Alle andere echte vaders.. geniet ervan vandaag. Voor degene die het gevoel hebben alleen biologisch gezien een vader  hebben, besef dat hij vandaag ook echt stil zou staan bij jou. Door alle commerciële gedoe van vaderdag kan deze man er niet om heen. En reken maar dat hij degene is die vandaag getriggert wordt omdat hij deze dag moet missen. En jij? Jij gaat gewoon door. That's life. We leven in het nu en kijken naar de toekomst. En ik  kan het zeggen want ik ben zo'n iemand die het gevoel heb alleen biologisch gezien een vader  te hebben. En dat is voor mij nu helemaal ok. Ik kijk  naar wat ik wel heb. Vaderdag mag commerciël gebeuren  zijn maar het is toch een prachtig iets. Vooral mooi te  zien hoe kinderen mee in  de weer zijn. En ik? Ik ga straks naar mijn schoonvader, heb het geluk hele fijne schoonfamilie te hebben en ben dol op mn schoonvader. Die voor mij  gewoon 'pa' is. Straks  die ouwe maar ff een extra knuffel geven te ere van vaderdag. Naar ontbijt kan hij fluiten (al hou ik zielsveel van hem 😉) .. vandaag slaap ik uit. Terwijl jullie dit nu lezen draai ik mij nog een keer om.
Fijne  zondag allen.
Liefs  Saphira

Fijne dag verder. xx Saphira

Omgaan met tegenslag

Hoe ga je om met  tegenslag? Ben je iemand die de dingen makkelijk van je rug laat glijden of  ben je iemand die er juist niet mee kan dealen. Dat als er een tegenslag is je helemaal laat meevoeren  door je gevoel  of door de situatie laat meeslepen. Zoals  een zeilschip die zijn parcours niet houd op zee. Ondanks de hoge golven zouden de meeste van ons het roer zelf in de hand  willen houden en  zijn/haar eigen schip willen sturen.  Wees de kapitein op je eigen schip, die houding heb je nodig om parcours te kunnen varen op de zee. Hoe hoog  de golven en hoe slecht  de weeromstandigheden ook zijn hou je doel voor ogen. Anders verdrink je.
Tegenslagen hoort erbij, zonder tegenslag geen overwinning. Makkelijker gezegd dan gedaan. Omgaan met die hoge golven en slechte weersomstandigheden is leren verdragen.

Tot zover mijn overdenking.
Liefs Saphira

Gebroken droom

Als kind heb je altijd al bepaalde ideeën wat je wil worden als je later groot bent. Ik weet nog goed dat in groep 3 de juffrouw aan ons vroeg wat we wilden worden als we later groot waren. De meeste meisjes antwoorden: Juffrouw of prinses, de jongens wilden over het algemeen bij de politie of de brandweer. Behalve Leon want die wilde net als zijn vader vrachtwagenchauffeur worden. Wat ik wilde worden? Apenverzorger! Ik weet dat de juf verbaasd opkeek en ik hoorde de klas gniffelen maar ik was er helemaal van overtuigd dat ik dit wilde worden. Het leek me geweldig. Heb dit idee ook jaren in mijn hoofd gehad totdat iemand mij zei: Weet je wel wat het apenverzorgen allemaal in houd? Dat is merendeels stront opruimen en het hok goed schoonhouden. Ik was toen nog maar 7 of 8 maar mijn hele droom viel in duigen. Nee dat zag ik toch niet zo zitten. En mijn ambitie om apenverzorger te worden was verdwenen. Al had ik het stront ruimen en hok schoonhouden wel zien zitten had het nooit mijn ambitie kunnen worden wegens mijn lichamelijke beperkingen maar dat terzijde. Ik ben nu bijna 32 en het valt mij op dat er weinig mensen zijn die geworden zijn wat ze voor ogen hadden. Gewoonweg omdat richting van het vak niet beviel... zo zijn er zoveel mensen die van studie wisselen. Toen ik 19 was ben ik van economie en handel maar spw gegaan. Je moet tegenwoordig al zo vroeg weten wat je wil. Tijd om echt goed te oriënteren heb je niet. Maar goed daarover wil ik verder niet uitwijden.
Wat ik zeggen wil is dat je als persoon dromen heb, bepaalde verwachtingen van het leven. Voorbeeld: Mick wilt profvoetballer worden, hij word al klein jochie gescout en mag bij jong Ajax voetballen. Elke dag traint hij en het ziet er naar uit dat hij zijn  droom gaat verwezenlijken. Tot die ene dag dat hij een ongeluk krijgt. Gelukkig komt hij er goed uit.. er is alleen een grote 'maar'  namelijk dat hij nooit meer kan voetballen omdat zijn knie verbrijzeld is. Zijn knie zal wel herstellen maar het word nooit meer zoals het was.
Mick was inmiddels 19 en zou na de zomer zijn debuut maken bij Ajax en als hij het goed zou doen mocht hij misschien wel in het Nederlandse elftal. Maar door dit ongeluk kan dit allemaal niet meer doorgaan. Wat nu? 19 jaar nog heel leven voor de boeg. Komt wel goed Mick, je bent nog jong. Gelukkig heb je gestudeerd. Je komt er wel. Langzaam herstelt Mick en als hij herstelt is zie je niets meer aan hem. Want hij loopt weer. Maar niemand ziet waarhij mee te maken heeft. Hij heeft te maken met een gebroken droom. Zijn droom is in diggelen gevallen.. en is niet meer reëel om uit te voeren. Hij moet opnieuw gaan kijken wat wel kan en zijn toekomstdroom bijstellen.
Ook voor zijn omgeving is dit een klap want die hebben altijd aan zijn zijde gestaan, omdat hij er midden in zit. In zijn gebroken droom moeten zijn naasten de brokstukken oprapen, hem bij de hand nemen en kijken wat nog wel reëel is. Wat meestal gebeurt is het volgende: ' He Mick wat goed, je loopt weer! Top!' en dat mensen algauw denken.. nou dat gaat goed met Mick, ik zag hem weer lopen. Hij begroette mij en we hebben even gekletst .  Je denkt dat  het wel weer goed gaat met hem. Tuurlijk gaat hij je niet als je ziet gelijk aan jouw lip hangen dat het hem allemaal heel zwaar valt. Hij wilt doorgaan en belangrijk is om vooral in openbaar groot te houden, anders val je om. Weet je dat veel van ons met een gebroken droom te maken heeft? Gaat het niet om jezelf dan is het wel om een ander. Ooit wilde ik apenverzorger worden..  stel dat mij het stront en het schoonmaken mij niet uitmaakte had ik het alsnog niet gekund. Want helaas zitten bij al mn nekwervels vastgegroeid, lichte vorm van open rug en aantal wervels zitten niet goed dit alles veroorzaakt 24/7 pijn. Ik heb in het verleden van alles geprobeerd, heb echt gewerkt en heel actief geweest. Maar het brak mij lichamelijk teveel op. Hierdoor moest ik mij er echt bij neerleggen dat ik niet als mijn leeftijdsgenoten kan werken. Ik meer rekening moet houden met balans. Heb ik mijn toekomstdroom bij moeten stellen en dat ik moet dealen met de situatie zoalstie is. Zo ook degene die kinderloos blijven, of getroffen zijn door ziektes en hierdoor niet meer de lichamelijke conditie als eerst hadden. Wat je nu ook heel veel ziet mensen die ontslagen worden na jarenlange trouwe dienst... wat moet je? Je valt in een gat, je solliciteert je suf. Al die afwijzingen haalt ook gevoel van eigenwaarde naar beneden. Hoe ga je om met een verlies van een dierbare die veels te vroeg uit het leven is getrokken?Ik zie het nu in mijn omgeving, goede vriend van mij is vorige maand overleden. Zo raar datie er niet meer is maar ik zie ook dat zijn omgeving er mee worstelt.
Mensen die ernstige psychische problematiek hebben zitten vaak in overleefmodus. Droom die ze ooit hadden is niet reëel vanwege alle het stress wat het oplevert. Of wat dacht je dementie? Dat treft gelijk een heel gezin. Partner van degene die aan het dementeren is had een heel beeld van samen ouder worden. Het is niet meer onbezorgd maar juist bezorgd ouder worden en je ziet degene voor je ogen veranderen. Zelfs een scheiding is een gebroken droom, je droomde immers dat je met hem/haar oud zou worden. We zijn allemaal een Mick die al heel lang een bepaald toekomstdroom (toekomstbeeld) je hebt er naar toe gewerkt, het leven is nou eenmaal hard en gaat niet over rozen. Er gebeuren altijd wel dingen wat je niet voor ogen had...  zoals die verbrijzelde knie wat veroorzaakt dat je niet meer kan voetballen als topsporter. Alle belangrijkste is het rouwproces. Het rouwproces dat je niet kan zijn wie je kan zijn. Het is echt een belangrijk onderdeel en helaas kan ik het weten uit eigen ervaring. Soms zal even die baalmomenten hebben en dat mag. Zolang je er niet in blijft hangen. Wat heel belangrijk is, dat je opnieuw gaat dromen. Dromen, denken en dan doen. Wat ook zo is dat deze dingen jouw vormen en je zal merken dat je veranderd. Jij veranderd maar niet in alle gevallen veranderd je omgeving met je mee. Durf open te staan voor verandering en je zal zien dat er ook nieuwe mensen op je pad komen.
Herken jij jezelf hierin? Denk je... ik heb eigenlijk ook te maken met een gebroken droom? Praat met je naaste. Zo belangrijk om je gevoel te delen en de dingen niet alleen te doen.
Ik had heel erg op mijn hart om deze blog te schrijven. Sorry als het niet helemaal correct Nederlands is maar het is geschreven vanuit mijn hart. Wie de schoen past trekt hem aan.
Hele fijne week alvast. Liefs Saphira

Moederdag / Triggerdag

Voor veel mensen een dag om naar uit te kijken.
Moederliefde wordt immers omschreven als sterkste liefde ooit. Moederliefde is onvoorwaardelijk.
Des te pijnlijker voor degene die hun moeder hebben verloren. Daarom voor diegene speciaal de quote:
' Als je verdrietig bent kijk dan opnieuw in je hart. En je zult zien dat je huilt omdat wat je vreugde heeft gebracht'

Dit geld echter niet voor mij en helaas velen met mij. Biologisch gezien heb ik een moeder. Maar wat onvoorwaardelijke moederliefde is ken ik van boeken en televisie. Moederdag is voor mij toch een dag waarin ik pijnlijk bevestigd word van datgene wat ik nooit heb gehad en ook nooit zal krijgen. Pijnlijk omdat ze gewoon nog leeft, ik rouw. Niet omdat ze dood is, nee om wat ze niet is en de erkenning wat ik niet hoeft te verwachten.
Ondanks dit voel ik mij vandaag met moederdag wel gezegend. Omdat ik samen zal zijn met mijn gezinnetje. Samen met mijn liefkids zal ik ontbijt maken voor de meest bewonderingswaardige, dappere vrouw die ik ken. Mijn grote liefde Ilona die ten allen tijde haar onvoorwaardelijke moederliefde uitdraagt. Vandaag zullen de kinderen en ik haar in het zonnetje zetten. Nieuwe herinneringen zal ik maken, zodat de oude naar de achtergrond zal gaan.
Ik ben dankbaar voor m'n lieve schoonmoeder. En Wil die als sugoraatmoeder voor me is. Verder dankbaar voor de andere lieve mensen om mij heen.
Liefs Saphira

Van Utrecht naar Kamerik ( Koningsdag)

Het blijft nog wel wennen koningsdag in plaats van Koninginnedag. Het is immers pas de tweede keer. Heel wat Koninginnedagen heb ik doorgebracht in Utrecht en een paar keer in Amsterdam. Als puber van 15 mocht ik samen met 2 schoolvriendinnen eindelijk alleen naar de grote stad om daar Koninginnedag te vieren. Hele tijd naar uitgekeken. Hadden ons helemaal uitgedost in het oranje. Oranje haar, vlaggetjes op onze wangen. Toen was het bij mij al hoe gekker hoe beter.  Ondanks dat we in de stad waren vielen we wel op, toeristen waren er ook en het waren de Japanners die met ons op de foto willen. Dus ergens in Japan sta ik in diverse fotoalbums, en is er vast een Japanner die zit te wijzen naar mijn foto terwijl hij aan het vertellen is over die maffe Hollanders die helemaal los gaan met Koninginnedag. Als ik aan die ene dag terug denkt waren de Japanners het hoogtepunt van de eerste keer Koninginnedag vieren in de grote stad. Waarom? Het regende pijpenstelen.. merendeels van de dag hebben we doorgebracht in Mac Donalds. Wat een domper was dat. Op mijn 16de ging ik naar Amsterdam.. dat vond ik uiteindelijk toch maar niets. Veels te druk.. het was gelukkig prachtig weer dus heb de hele dag doorgebracht in het Vondelpark en heerlijk in het gras gelegen en praatjes voor 10 met de onbekende mensen om mij heen. Over het algemeen bracht ik alle Koninginnedagen door in Utrecht. Het was immers Utreg m'n stadje. Tja en vanaf mijn 18de woonde ik daar en begon ik s'avonds al met de vrijmarkt. Als ik aan Koninginnedag dacht.. dacht ik aan Utrecht. Maar toen kreeg ik (inmiddels al 4,5 jaar geleden) een relatie met een echte Kamerikse. Het eerste jaar van ons samenzijn gingen we uiteraard naar Utrecht. Maar het jaar daarop, inmiddels alweer 3 jaar geleden, zouden we Koninginnedag vieren in Kamerik. Mij leek het helemaal niets aan. Koninginnedag vieren in een gat. Kamerik leek me sowieso helemaal niets trouwens. Maar goed.. ik ging mee. Wat er met me gebeurde had ik nooit van mezelf verwacht. Iets in mij veranderde, blijheid stroomde door m'n aderen en dacht ja hier moet ik zijn. Kamerik is the place to be voor Koninginnedag ☺. Nu woon ik alweer 2 jaar in Kamerik en ook nog eens in hartje Kamerik. Inmiddels hebben we nu de tweede Koningsdag. Zometeen ga ik eerst bij de bakker 2 tompoucen halen want dat hoort erbij. Samen met Luna loop ik alvast over de braderie die in opbouw is. Even sfeertje opsnuiven. Straks kijken bij de Aubade en dan go with the flow. We zien wel wat de dag ons brengt. Een ding staat vast. Gezelligheid heerst in Kamerik. Kamerik m'n dorpje, ik zou nergens anders meer willen zijn.
Fijne Koningsdag allen.
Liefs Saph

Dag lieve Ron

Vandaag is het zaterdag 18 April 2015. Voor de meeste een hele gewone dag.. behalve dan in Kamerik want hier is de jaarlijkse weteringloop maandenlang zie ik groepen dames op dinsdag en donderdagavond hardlopen door weer en wind. Ik was van plan mee te doen met de 12 kilometer wandelen samen met buuf/vriendin Olivia. Ik had mij over laten halen om dit te doen. En daarna wilde ik een ijsje halen bij Babsi ijs want dat had ik Babs beloofd. Maar al die plannen gaan niet door. Vrijdag 13 februari was de dag dat mijn goede vriend Ron te horen kreeg dat hij terminaal was en heftige vorm van kanker had. Ik zeg had.. want 12 april jl is hij overleden. En vandaag is de dag dat ik samen met zijn familie, vrienden en iedereen die hem liefhad hem de laatste eer te bewijzen. Het is de dag van zijn uitvaart. Lieve Ronnie, wat ga ik je missen. Voor wie moet ik nou een biertje koud zetten? Per toeval werden we vrienden. We waren al immers bevriend met je zus en zwager. Toen een paar jaar terug wij hulp nodig hadden met het huis, was jij er. Ik vond dat zo bijzonder want je kende Iloon wel vaag maar mij totaal nog niet. Wat heb je bij ons afgeklust.. samen met oom Mingus. Wij moesten zo lachen om jullie interactie. En jij was gewoon Ron en voor mij altijd gewoon Ronnie. Vorige zomer ben je bij ons nog heel druk geweest met ons tuin bestraten. Dat is de erfenis die je ons achterlaat vriend. In de zijtuin komt een straatnaambord erbij genaamd: Ronniepad. Als eerbetoon aan jou. Ik ben dankbaar dat ik een stukje onderdeel mocht zijn van je leven. Vooral de laatste periode van je ziekzijn waren wij heel blij dat we aan je zijde mochten staan en de rest van jouw familie wat beter mochten leren kennen. Echt een prater was je niet, maar afgelopen periode hebben we wel echt gepraat, samen national geographic en discovery gekeken ik koester die momenten.
Ronnie bedankt,  ik ga je missen! xxx

Lieve familie van Ronnie. Wens jullie heel veel sterkte en ook met alles wat hierna nog gaat komen. Verder ook de andere vrienden van Ron sterkte. En met name vriend Ferry die nu behalve zn neef echt zn maatje kwijt is. Kim, Milenka en Joyce, jullie waren echt zn trots. En hij was stapelgek op jullie.

Dit tot zover.
xxx

Balans

Als ik één ding moeilijk vind in het leven is het om een goede balans te vinden in de dingen die ik doe. Ik denk dat de meesten hier wel tegenaan lopen. Het leven is behoorlijk druk en je hebt verschillende rollen. Ik heb de rol van partner, stiefmoeder, vriendin, cliënt, nicht, etc. Je dagelijkse leven, relatie, familie en sociaal leven zijn heel belangrijk. En de lat ligt hoog, want je wilt het allemaal even goed doen en niemand teleurstellen. Ik heb het idee dat alles zo erg moet, terwijl dat niet zo is. Het is een kwestie van prioriteiten stellen en kijken wat nu belangrijk is. Sinds kort heb ik ergotherapie om een goede balans te vinden in mijn leven en dagelijkse dingen. Ik kom erachter dat plannen zo belangrijk is. Eerst vond ik het overdreven om alles te plannen, is dat nou wel nodig? ‘Go with the flow’ was mijn motto. Maar dat bracht mij juist uit balans. Het was ook mijn partner die zei: ‘Saph zie het plannen in als je medicijn; als jij niet plant loopt alles bij jou in de soep’. Tja dat is ook wel zo. Nu dacht ik altijd dat ik er zo’n moeite mee heb vanwege mijn psychische kwetsbaarheid. Maar niets is minder waar, ook mijn niet kwetsbare vrienden lopen tegen hetzelfde aan. Hoe vind je balans in de dingen die je doet? Mijn idee: prioriteiten stellen en niet denken dat je alles kan. Ben tenslotte Saph en geen superwoman ;) .

Zwartrijden

Elke dag ben ik wel met het nieuws bezig. s'morgens begin ik meestal trouw de AD te lezen, ook ben ik een trouwe bezoeker van Rtlnieuws en niet te vergeten het NOS. Gekke is dat de meeste nieuwsitems geen nieuws meer is. Zo las ik vanavond Reiziger bedreigt conducteur in de trein met een mes en het enigste wat ik denk is 'oh wat verrassend' en ga al gauw door naar de volgende artikel. Als ik nu even hierbij stil sta is dit geen normale reactie maar dat is wel denk ik heel herkenbaar voor veel mensen. Als iets zo vaak gebeurd halen we onze schouders op, want de maatschappij word verhard. Morgen zijn we dit nieuws alweer vergeten maar deze conducteur is getekend, waarschijnlijk houdt hij hier wel wat psychische klachten aan over. Moet hij in therapie omdat het hem blijft achtervolgen. Wie weet heeft deze man ook nog een gezin. Als een iemand lijdt in het gezin, dan lijdt de rest ook. En wat voor effect heeft dit op zijn collega's?  Of op de medepassagiers, als je hier getuige van ben dat heeft toch ook behoorlijk invloed op je. Vroeger was het anders je kon redelijk veilig reizen met de trein in die zin er zal vast wel verbale dreiging zijn geweest, vooral als mensen wat gedronken hebben. Maar een mes op je keel? Of in elkaar geslagen worden? Dat hoorde je niet op het nieuws.
Nu moet ik bekennen dat ik vroeger ook aantal keren heb zwartgereden.
Ik ben nu bijna 32 maar toendertijd was ik 20. Die keren dat ik zwartreed was er meestal geen controle. Tot die ene dag dat ik had  bedacht om van Utrecht naar Breukelen te fietsen en weer terug. Alleen dat terug..tja dat zag ik toch niet zo zitten. Geld had ik niet bij me..dus bedacht ik een plan. Ik liet mijn banden leeglopen en stapte de trein met m'n fiets. De conducteur vroeg om mijn kaartjes. (Ik was toen een broekie van 21 met een groen punkkapsel, piercing  en knalblauwe/groene fiets, skatersbroek met een enorme ketting eraan. ) Ik had geen kaartjes alleen 2 flesjes water en wel mijn id-kaart. Die liet ik heel netjes zien en zei; "Sorry meneer, ik heb geen kaartjes, ik was een stuk gaan fietsen en opeens zijn mijn banden leeggelopen. Enige wat ik heb is mijn id-kaart en flesjes water. Ik had niet gedacht dat ik mijn portemonnee nodig zou hebben. Dus geef mij de boete maar meneer." De conducteur zei; "jeetje wat een pech. Nou weet je wat.. je moet je banden sowieso ook fiksen. Ik zie het door de vingers. Maar volgende keer altijd geld bij je hebben. " Ik heel braaf; "Dank u meneer, dat zal ik doen" . Tegenover mij zaten 2 oude vrouwtjes en die hadden het met mij te doen, zaten de hele tijd lief te glimlachen en tegen mij te praten. Ze zeiden continu dat ze het zo sneu vonden. Eenmaal bij Utrecht Centraal, zei ik de dames netjes goedendag en liep met m'n fiets naar Vredenburg want daar kon je met elektrische pomp je fiets in no-time oppompen. Ik m'n fiets opgepompt en loop braaf naar het stoplicht om over te kunnen steken. Zie ik de twee dames van de trein, licht springt op groen en ik op de fiets. De dames zijn helemaal verbaasd en helemaal verbouwereerd als ik ze zeg dat ik gewoon geen zin had om terug te fietsen en m'n fiets had laten leeglopen en dat je heel makkelijk je fiets weer op kan pompen bij Vredenburg. Nou dames, fijne dag he. Sprakeloos liet ik ze achter en ik fietste naar Ondiep om thuis op de bank te ploffen. Als ik de boete had gehad had ik het zonder morren aangenomen dat dit even duidelijk is. Zwartrijden doe ik al jaren niet meer, ik heb natuurlijk ook voorbeeldfunctie naar m'n liefkids. Daarbij ben ik de 30 gepasseerd en ben ik een brave burger geworden. 😉

Van stad naar dorp.

Hoogstwaarschijnlijk werd ik in Breukelen verwekt maar werd in 1983 geboren in Utrecht in het eerste wkz. Na de eerste jaren in Utrecht te hebben gewoond heb ik vanaf mn 5de tot mijn 18de in Breukelen gewoond. Wel altijd in Utrecht op school gezeten.. dus Utrecht was al snel voor mij Utreg mn stadje. Vanaf m'n 18de woonde ik al in Utrecht. Wat een verademing was dat.. je hebt er immers alles. Er is leven in de brouwerij. Altijd wel een winkel open. Vooral toen ik dichtbij de wijk Lombok ging wonen was het helemaal ideaal. Ik was zo in het centrum. Mijn groenten en vlees haalde ik bij de turk in Lombok. Af en toe haalde ik een paardenworst bij paardenslager van Beek die er al 70 jaar zitten en wie daar binnen stapt voelt zich weer even kind. Of je nou 18, 31 (zoals ik) of 75 ben tegen ieder word gezegt: 'Meissie/jochie wil je een plakkie worst?' Waarop ieder 'ja' zegt en met een big smile de winkel weer verlaat.  Ik was zeker wel een paar keer in de week in het centrum te vinden, als boekennerd kon ik mij uren vertoeven in de grote bibliotheek. Altijd genoeg plekken in het centrum waar ik graag kwam. En als ik dan mensen tegen kwam die in een dorp woonde uitte ik wel dat ik er niets van snap dat je het kan uithouden in een dorp. Toen mijn nichtje Phylicia jaren terug mij vertelde dat ze in Kamerik ging wonen, verklaarde ik haar voor gek. ' Kamerik?' zei ik. ' Ik zou er niet eens doodgevonden willen worden. ' Nee ik wilde tot en met mijn oude dag in Utrecht vertoeven. Nadenken hierover was niet aan de orde. Jaren gingen voorbij... Phylicia woonde inmiddels in Woerden en ik in Utrecht en leefde mijn leven. Maar toen kwam Cupido aangevlogen en schoot met zn pijl en boog. Het was niet zomaar een pijl.. volgens mij zat er ook gif in want uiteindelijk besloot ik voor de liefde te verhuizen naar Kamerik, het dorpje waar ik niet dood gevonden wilde worden..
Wat een omschakeling was dat zeg... zo stil. Sta je 8 uur bij de supermarkt gaatie pas om half 9 open. Iedereen kent iedereen. En in het begin had ik het gevoel dat iedereen mij zat aan te staren en dat ik ze zag denken... is dat nou de vriendin van. Oh en wat ook een groot verschil was als je in Utrecht stilstaat in de rij van de kassa is dit omdat de kassiere zo traag is. Hier in Kamerik is dat omdat mensen staan te socializen in de rij. Rare gewaarwording voor een stadsmeisje als ik. Ook tuinieren ging mij heel slecht af.. verschil tussen planten en onkruid zag ik niet. Afgelopen zomer was ik thuis en heb ik zowaar op iemands groententuin gepast..oude bekenden van mij vroegen of alles nog wel goed ging met me toen ze dit hoorden. In het begin was ik helemaal enthousiast als ik een egel, een kikker, een mus of een zwaan zag. 'Tja Saph... dat is hier in Kamerik heel gewoon. ' kreeg ik dan om mij heem te horen. Ik woonde alleen en opeens samen en kreeg er 3 liefkids bij (stief klinkt zo rot) en om het nog burgerlijker te maken namen we een hond. Luna. En als ik iets vroeger niet wilde was een hond.. maar nu, is alles anders. Luna is mijn harige prinses die ik overal mee naar toe neem. En door de hond socialize je wat af met als gevolg dat je nu meer mensen kent dan je partner die de hele leven in Kamerik woont. Al gauw was ik gewend en moest ik beamen dat ik Utrecht helemaal niet mist. Behalve de action maar dat is uiteindelijk beter voor je portemonnee want je word er zo hebberig van . Bijna elke avond loop ik met Wil (die ik heb geadopteerd als familie) laten we onze honden uit en leer ik steeds meer over de natuur. Want ook daarvan had ik geen kaas gegeten. Behalve dat ik nu meer weet over de natuur kan ik dankzij Wil inmiddels de volgende dingen maken: jam, appelmoes en erwtensoep. Het moet niet gekker worden. Ook al ben ik stukken burgelijker geworden.. sommige dingen veranderen niet. Als het nog ochtend is en mn partner kijkt net de andere kant op.. laat ik gerust Luna uit in mijn badjas en stippeltjespyjamabroek (ook al is het zondag) . Ik heb mijn hart op de tong.. niet altijd handig dus ik flap dingen er soms uit wat net op het randje kan zijn. Maar ach... ik blijf Saph he. Toen ik in Utrecht woonde kende ik mijn buren niet eens, en dat maakte mij niet uit. Hier in Kamerik kent iedereen je. Is niet altijd fijn want niets blijft geheim. En zo komt je partner er toch achter dat je in je foute pyjamabroek birkenstocks met sportsokken en badjas de hond was wezen uitlaten. En was eerste indruk van iemand die nu een van beste vrienden is ' wie is die mafkees die zo haar hond uitlaat' . Maar weet je... of je nou sjiek erbij loopt of in foute pyjamabroek gekletst word er altijd wel want dat is ook echt dorps en heeft ook wel weer wat. Wat ik ook zo mooi vind aan Kamerik.. de mensen zijn echt vriendelijk en betrokken en staan er als het nodig is. Koningsdag is hier fantastisch en echt gezellig. Tevens Kamerik proeft en kerst inn. En Kamerik heeft Gerard Zwetsloot de slager die zn varkens uitlaat.. hoe mooi is dat.
We hadden een dorpsgek Thomas die dan aan de overkant van mn huis stond te piessen en schreeuwend door dorp heenfietste. Tot heden is er nog geen nieuwe dorpsgek. Aangezien ik hoor dat er veel mensen werk zoeken... er is nog een vacature.. Maar even alle gekheid op een stokje. Tijd om mijn blog af te ronden. Jaren terug zei ik dus tegen mijn nichtje dat ik in Kamerik niet dood gevonden wilde worden. Bij deze neem ik deze woorden terug en zeg het volgende; ' Kamerik... oh mooie Kamerik. Hier wil ik wel oud worden en dood gevondem worden' . 

Ps: vandaag 1 november 2014 is het precies een jaar geleden dat ik officieel burger ben van Kamerik. 

Durf je echt in de spiegel te kijken

Je staat voor de spiegel en kijkt naar jezelf. Als je écht dicht op de spiegel staat, vallen de oneffenheden je op. Puistjes en mee-eters zijn opeens zichtbaar en je denkt: ‘Help dat siert mij niet’. De gemakkelijkste manier is om die plekken te camoufleren met foundation zodat je ze niet ziet. Liever niet over nadenken en met het perfecte gezicht naar buiten gaan. De vraag is echter: bestaat perfectie? En voor wie doe je het uiteindelijk?

In het echte leven zijn er ook dingen die je eigenlijk niet aan een ander wilt laten zien. Iets wat je voor jezelf ook niet echt wil erkennen. Dat kunnen heel veel zaken zijn. Van grote tot hele kleine dingen. Ik denk dat ieder van ons wel iets kan bedenken. Ik althans heb echt dingen in mijn leven gehad waarvoor ik hard wegliep, en nu nog voor wegloop.  Het erkennen van een psychisch/lichamelijk probleem of iets waar je mee zit, voelt vaak als belastend als je het een ander zou vertellen. Wat denkt hij of zij over mij als ik dat ga zeggen? Je maakt jezelf kwetsbaar als je jezelf laat zien. Als je laat zien dat je last hebt van dingen. Ik heb ook zo m'n beperkimgen en mijn issues , wat ben ik daar hard voor weggelopen. Ik was als het ware continu mijn foundation aan het bijstippen. Ben ik er mee opgeschoten? Nee niet echt... Uiteindelijk sta je weer voor de spiegel en moet je je foundation toch weer verwijderen met make-up remover. En dan zie je de oneffenheden weer onder ogen. Het grappige is dat het jou alleen echt opvalt en stoort. Alsof een ander er heel erg mee zit als jij dat hebt. Wat mij nu ook heel erg opvalt nu ik in een dorp woon en een burgelijk bestaan heb, zie ik dat er veel mensen zijn die zich druk maken om wat anderen denken. Spontaan een hele uitleg geven waarom hij/zij dingen doet of juist niet doet. Ieder heeft zijn/haar eigen leven en niemand weet je agenda en kan in jouw hoofd kijken. Wat je ook doet of niet doet mensen oordelen toch wel. En is het niet oordelen dan kletsen ze wel. Ondanks dat is het juist de kunst om echt jezelf te durven zijn. Perfectie bestaat immers niet. Streven naar perfectie is frustrerend en maakt je als mens behoorlijk onzeker. 

Als je jezelf kunt erkennen zoals je bent, dan kom je jezelf écht tegen en ontmoet je je ware ik. Dat kan in het begin nogal ongemakkelijk voelen omdat je je altijd anders hebt voorgedaan. Beter hebt voorgedaan. Je was bedekt met die foundation en nu voel je je naakt. Dat is een kwestie van wennen. Uiteindelijk is puurheid mooier dan streven naar perfectie. Puurheid oftewel echtheid is immers wat wij als mensen het meeste waarderen. Dan weet je immers waar je aan toe bent. Niet alleen jijzelf maar ook de ander.
Ik zie bij mezelf - doordat ik nu steeds eerlijker ben naar mezelf - dat ik de boel beter kan reflecteren, mijn gevoel erken en weet te benoemen. Als ware heb ik de afgelopen jaren een handleiding gecreëerd hoe om te gaan met mijn ‘dingen’. Ik weet dit te benoemen naar anderen toe. Daarbij wil ik mij niet verschuilen achter diagnoses of wat dan ook. Problemen of bepaalde situaties mogen geen excuus zijn, dat moeten we ons wel realiseren.
De moraal van het verhaal: om eerlijk naar jezelf te kijken, heb je de lef nodig om je oneffenheden onder ogen te zien. En te denken: Oké, ik heb dit, het is nou eenmaal zo. Het hoort bij mij en ik ben er niet minder om. Het maakt mij tot wie ik ben.  Als je dit van jezelf kunt zeggen en erkennen kom je waar je eigenlijk moet zijn. Namelijk bij jezelf.

De bus

Daar sta je dan, wachtend bij de bushalte..
Wachtend samen met andere mensen die je totaal niet kent..
Voor je gevoel sta je al lang te wachten..en je ziet dat het bij de rest ook zo is.
Je ziet iedereen denken: Schiet op bus! We willen naar huis..
Eindelijk komt de bus.. je voelt de sfeer opklaren..
Dus bus komt, maar hij stopt niet.. hij rijdt door. Hij zit te vol.
De sfeer keert weer om en iedereen is teleurgesteld.. je hoort sommige gefrustreerd reageren.

Wij denken na..
Hoe vaak gaan wij zonder te stoppen aan anderen voorbij?
Aan anderen die op ons wachten..
wachten op een gesprek..
wachten op iemand die echt naar hen luistert..
wachtend op een lach..
wachtend op een vriendelijke blik..
wachtend op een vriendelijk gebaar..
Zij wachten.. maar wij gaan door.

Waarom? Waarom gaan we door?

Weet je... vaak genoeg zijn we net als de bus, te vol.
vol van onze eigen ikke..
vol van onze irritaties, onze frustraties, onze haat, onze blijdschap, onze liefde, onze angst, onze onzekerheden, onze bezitten, onze gedachten..
Moet ik nog even doorgaan?

Wij zijn zo met ons zelf bezig, zo erg dat we de rest niet zien..
Dan zijn we net als de bus.. we komen aanrijden. De ander die op jou wacht wordt blij..eindelijk kom je.. Maar ja je ziet het niet want je bent te vol van je eigen. En je rijdt gewoon maar door...

Een aantal jaren terug stond ik te wachten op een bus..samen met anderen mensen. Het duurde lang.. en je wilt naar huis. Eindelijk komt de bus.. en hij ziet ons gewoon staan..en hij rijdt gewoon voorbij. Op dat moment schiet ik in mijn boosheid en denk ik echt even klotebus! Nu moet ik nog langer wachten....aaarggggghhhh...
Ik denk altijd na over alles wat mij gebeurd.. zo ook dit busgeval. En daar kwam dus bovenstaande gedicht uit.. Dit kwam echt diep binnen.. liet mij zelf wat zien.. Ik hoop dat het bij jullie ook zo is.

Onvoorstelbaar

Het is onvoorstelbaar wat er gebeurd is met de mh17.  Ik heb er geen woorden voor. Wens alle nabestaanden heel veel sterkte met dit verlies.
Deze tekst van Toon Hermans kwam ik tegen in mijn timeline van Facebook en doet mij beseffen dat het leven zo ineens over kan zijn.

Eerste blog sinds 2,5 jaar

Eindelijk is het zover.. Na zeker meer dan 2,5 jaar blog aan de wilgen te hebben gehangen ga ik weer beginnen met bloggen. Hoogtetijden zijn denk ik nu wel voorbij, in de tijd dat ik blogte had ik Twitter en bijna 5000 followers. Dat was goed reclame van mijn blog maar daar is ook alles mee gezegt. Twitter vind ik best een verarming en iets waar je, jezelf in kan verliezen. Daarbij heb ik toch altijd wel wat meer dan 140 tekens nodig om te schrijven. Afgelopen tijd zijn er veel mensen om mij heen geweest die mij weer stimuleerde om te gaan schrijven. Maar ik dacht waarover? Voorheen was ik een behoorlijke openhartige blogger wat voor dat moment goed was maar voor nu niet en ik zelf ook niet aan moet denken. Hoe bewaak je de grens? En niet te vergeten mijn liefkids van 10 en 8 zijn heel handig en lezen vast mee. Voor mij een uitdaging dus om over de gewone dingen te hebben. Koetjes,kalfjes en wat overdenkingen en niet te vergeten mijn liefde voor boeken. Daarbij de omschakeling van de stad naar de dorp en mijn verwondering over sommige dingen. Ik zag gister bijvoorbeeld een jongen zijn koe uitlaten. Wat er dan door mijn hoofd heen gaat..
Afijn dit tot zover. Volgende blog volgt gauw. Schrijf je in voor emailalert zodat je geen blog mist.
Groetjes Saphira